دورشدن از عملکرد مبتنی بر اکیوپیشن: تجربه کاردرمانگران ایرانی

ازابتدا، استفاده از اکیوپیشن به عنوان ابزار اصلی درمانی در الگوی کاردرمانی مطرح بوده است. با وجود تاکید اولیه پیشگامان کاردرمانی، هنوز کاردرمانگرها اهتمام جدی بر استفاده از اکیوپیشن در عملکرد بالینی خود ندارند؛ بنابراین مطالعه حاضر با هدف تبیین روش رایج ارائه خدمات کاردرمانی در بین کاردرمانگران ایرانی طراحی گردید.
این مطالعه از نوع تحلیل محتوای کیفی-عرفی بود و در آن نمونه گیری به شیوه هدفمند صورت گرفت. در این تحقیق 14 کاردرمانگر شرکت داشتند. برای جمع آوری اطلاعات از مصاحبه نیمه ساختاریافته استفاده شد و جمع آوری داده ها تا رسیدن به اشباع آنها ادامه یافت. مصاحبه ها با روش مقایسه مداوم و با استفاده از نرم افزار MAXQDA 2007 تحلیل گردید.
تحلیل مصاحبه ها به ایجاد 66 کد اولیه منجر گردید که در تحلیل های بعدی به پیدایش شش زیرمضمون و سه مضمون اصلی انجامید: کاردرمانی مبتنی بر اکیوپیشن (رویکرد ارزیابی و برنامه درمانی مبتنی بر اکیوپیشن و شرایط سخت کاری برای کاردرمانگران اکیوپیشنی)، کاردرمانی مبتنی بر روش های درمانی (بی توجهی به عملکرد مبتنی بر اکیوپیشن، رویکرد ارزیابی و برنامه درمانی پایین به بالا و برنامه درمانی غیرمراجع محور) و کاردرمانی مبتنی بر تلفیق اکیوپیشن و روش ها (ارزیابی و برنامه درمانی با رویکرد تلفیقی).
به نظر می رسد که کاردرمانگران ایرانی از فلسفه پیدایشی حرفه خود یعنی عملکرد مبتنی بر اکیوپیشن- تا حدودی فاصله گرفته اند و به سمت استفاده از روش های درمانی سوق پیدا کرده اند. از جمله دلایل احتمالی این موضوع می توان به فراهم نبودن زیرساخت های زمینه ای، عدم پذیرش مراجعین و مشکلات آموزشی اشاره کرد؛ بنابراین لازم است با برنامه ریزی و نظارت بیشتر از سوی سیاست گذاران، این کاستی ها برطرف و اجرای عملکرد مبتنی بر اکیوپیشن تسهیل گردد.