تاثیر ده هفته ورزش هوازی بر عملکرد سیستولیک بطن چپ، سطح کاسپاز-3 و اندازه ناحیه انفارکتوس موش های صحرایی با انفارکتوس قلبی

هدف این مطالعه تاثیر ده هفته تمرین هوازی زیربیشینه دویدن بر عملکرد سیستولیک بطن چپ، کاسپاز-3 و اندازه ناحیه انفارکتوس در موش های با انفارکتوس قلبی می باشد.
30 سر موش صحرایی نر ویستار چهار هفته بعد از انفارکتوس قلبی در سه گروه کنترل سالم (10=Sham، n) گروه کنترل انفارکتوس شده (10=SedMI، n) و گروه تمرینی انفارکتوس شده (10=ExMI،n) تقسیم بندی شدند. گروه ExMI به مدت 10 هفته تمرین ورزشی دویدن بر روی تردمیل (هر هفته 5 جلسه و هر جلسه 50 دقیقه با سرعت 17 متر بر دقیقه معادل 55 درصد ظرفیت هوازی) را انجام دادند. قبل و بعد از مداخله ورزش، اکوکاردیوگرافی به عمل آمد.
آنالیز آماری داده ها نشان داد که میزان کسر تخلیه (EF) و کوتاه شدگی میوفیبریل های عضلانی (FS) در گروه های انفارکتوس شده (Ex MI، Sed MI) نسبت به گروه شم ظرف 4 و 14 هفته بعد از انفارکتوس به طور معنی داری کاهش داشتند (P<0.05). میزان EF و FS در پایان هفته چهاردهم در گروه ExMI، بیشتر از گروه SedMI بود. همچنین اندازه ناحیه انفارکتوس و نرخ مرگ و میر جوندگان در پاسخ به فعالیت ورزشی به طور معنی داری کاهش پیدا کرد، اما تغییر معنی داری در اندازه فعالیت کاسپاز-3 به دست نیامد.
به نظر می رسد که مداخله ده هفته ورزش هوازی متعاقب چهار هفته بعد از انفارکتوس قلبی موش ها، اختلالات عملکرد بطن چپ را کاهش می دهد و در نتیجه منجر به بهبود کارایی سیستولیک بطن چپ، کاهش اندازه ناحیه انفارکتوس و نرخ مرگ و میر می شود.