ارزیابی کاربرد کودهای زیستی و شیمیایی بر کارایی مصرف کود، عملکرد و اجزای عملکرد دانه آفتابگردان

به منظور مقایسه تاثیر کود های زیستی و شیمیایی بر اجزای عملکرد و کارایی مصرف نیتروژن در آفتابگردان این آزمایش به صورت مزرعه ای در سال 1388 به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. تیمار کود زیستی نیتروکسین در دو سطح شامل عدم تلقیح و تلقیح بذور با نیتروکسین، تیمار مصرف کود زیستی بارور-2 در دو سطح شامل عدم تلقیح و تلقیح بذور با بارور-2 و تیمار مصرف کود های شیمیایی نیتروژن و فسفر در چهار سطح شامل عدم مصرف کود های شیمیایی نیتروژن و فسفر (شاهد)، 50 کیلوگرم نیتروژن + 25 کیلوگرم فسفر، 100 کیلوگرم نیتروژن + 50 کیلوگرم فسفر و 150 کیلوگرم نیتروژن + 75 کیلوگرم فسفر در هکتار بود. نتایج نشان داد که اثر کاربرد کود زیستی بارور2 بر صفت شاخص برداشت دانه معنی دار بود. همچنین کاربرد کود زیستی نیتروکسین بر صفات تعداد دانه در طبق، عملکرد دانه و شاخص برداشت دانه معنی دار بود. تاثیر تیمار مصرف ترکیبی کودهای شیمیایی نیتروژن و فسفر نیز بر صفات ارتفاع گیاه، قطر طبق، عملکرد دانه، تعداد دانه در طبق، کارایی مصرف نیتروژن، کلروفیل برگ و وزن هزار دانه نیز معنی دار بود. به طوری که در بین سطوح مختلف مصرف کود های شیمیایی، تیمار مصرف 100 کیلوگرم نیتروژن + 50 کیلوگرم فسفر در هکتار با میانگین 1603 کیلوگرم در هکتار و تیمار مصرف 50 کیلوگرم نیتروژن + 25 کیلوگرم فسفر در هکتار با میانگین 1283 کیلوگرم در هکتار به ترتیب بیشترین و کمترین مقدار عملکرد دانه را به خود اختصاص دادند. بنابراین به نظر می رسد که برای افزایش عملکرد کمی و کیفی گیاهان زراعی، می توان از روش های تغذیه تلفیقی کودهای مختلف استفاده کرد.