تعیین نقش درمانگر در انتقال و تثبیت گفتار روان برای افراد لکنتی در خارج از محیط درمان

در درمان لکنت، حفظ، انتقال و تعمیم الگوی روانی گفتار از مهمترین مراحل است و بهطور وسیعی بهعنوان چالشی در درمان لکنت میباشد. بسیاری از افراد لکنتی الگوی روانی گفتار را در کلینیک کسب مینند ولی در انتقال آن به محیطها و موقعیتهای جدید ناتوان هستند.
مطالعه از نوع مداخلهای میباشد. 10 آزمودنی از میان مراجعین لکنتی شهر مشهد انتخاب شدند که الگوی روانی گفتار را در کلینیک به طور کامل کسب کرده بودند ولی در حفظ و تعمیم آن به محیطهای دیگر مشکل داشتند. دوره درمان شامل جلسه ارزیابی اولیه و 4 جلسه درمانی دو ساعته میباشد. در جلسه ارزیابی شدت لکنت مراجع با استفاده از آزمون SSI-3، تعداد هجاهای لکنتشده و همچنین موقعیتهای دشوار مراجع مشخص شد. محقق در طی 4 جلسه درمانی، مراجع را در موقعیتهایی که ازساده به دشوار طراحی شده بود همراهی نمود. در هر جلسه محقق استفاده از الگوی روانی گفتار را متذکر شده و موقعیتهایی که فرد از الگو استفاده کرده را یادداشت نمود. در پایان هر جلسه، مکالمه آخر بهمنظور محاسبه تعداد هجاهای لکنتشده در نظر گرفته شد. نتایج با استفاده از نرمافزار SPSS تحلیل شد.
یافته ها:با توجه به آزمون ویلکاکسون استفاده از الگوی روانی گفتار (05/ 0>006/ 0) افزایش یافتهاست. هجاهای لکنتشده با توجه به فاصله اطمینان (t= 3.373، P< 0.05) و همچنین بین شدتلکنت آزمودنیها قبل و بعد از درمان (05/ 0>008/ 0) تفاوت معنادار وجود داشتهاست. بنا بهنظر مراجعین مواجهه با موقعیتهای دشوار آسان شدهبود.
نتیجه گیری:بهنظر میرسد، درمانگر در طی این 4 جلسه تاثیر مثبتی بر انتقال و تعمیم الگوی روانی گفتار به محیطها و موقعیتهای دشوار و همچنین در کاهش سطح دشواری موقعیتها داشتهاست. بنابراین به درمانگران گفتار و زبان توصیه میشود از این شیوهی درمانی بهعنوان تسهیل روند تعمیم و تثبیت الگوی روانی استفاده نمایند.