استراتژی اسرائیل در اقلیم کردستان عراق و پیامدهای امنیتی آن بر جمهوری اسلامی ایران

در حال حاضر مسئله کردها یکی از مسائل مهم سیاسی خاورمیانه است که ابعاد منطقه ای و فرامنطقه ای گسترده ای پیدا کرده است و تحولات آن تاثیر زیادی بر مناطق پیرامونی دارد. نکته حایز اهمیت اینکه دخالت قدرت های منطقه ای و فرامنطقه ای نقش مهمی در تحولات این منطقه داشته و در طول چند دهه گذشته این دخالت ها کاملا آشکار بوده است. تحولات منطقه به ویژه پس از حمله آمریکا به عراق در سال 2003، فرصت ها و چالش هایی برای جمهوری اسلامی ایران فراهم کرده است که بررسی آن ضروری می نماید. بر این اساس این تحقیق درصدد واکاوی استراتژی رژیم صهیونیستی در قبال تحولات مناطق کردنشین عراق و پیامدهای امنیتی آن بر جمهوری اسلامی ایران است. در پاسخ به سوال یادشده، این فرضیه مطرح است که هدف رژیم صهیونیستی از دخالت در مسئله کردها پیشبرد و تامین منافع اقتصادی، سیاسی و استراتژیک خود در منطقه است. فرضیه تحقیق بن مایه نو واقع گرایانه یا به عبارتی واقع گرایی ساختاری دارد و ملاحظات امنیتی استراتژی و سیاست خارجی رژیم صهیونیستی در برابر کردهای عراق را براساس نظریه واقع گرایی ساختاری تبیین می کند.
تحلیل واقع گرایانه از استراتژی رژیم صهیونیستی در قبال موضوع کردهای عراق به شناخت این واقعیت رهنمون می شود که سیاست این رژیم ها به طور کلی از جهت گیری نخبگان حاکم در دفاع از امنیت ملی خود نشئت می گیرد و معطوف توسعه نفوذ و مقابله با تهدیدهای خارجی است. در آزمون فرضیه تحقیق باید گفت عواملی مانند چالش با دولت های منطقه به ویژه جمهوری اسلامی ایران و تحولات مناطق کردنشین، سیاست خارجی رژیم صهیونیستی را در قبال کردها رقم زده است. تشکیل دولت اقلیم کردستان در شمال عراق و تبدیل احزاب کرد عراقی به بازیگران فروملی جدید و تاثیر آنها بر تقویت گرایش های فوق در کردستان و گروه های اپوزیسیون کرد ایرانی و ترکیه ای در سطحی دیگر بر سیاست های اسرائیلی ها در قبال کردستان عراق موثر بوده است. یافته های تحقیق نشان می دهد که استراتژی و سیاست رژیم صهیونیستی در برابر کردهای عراق مبتنی بر دریافت رهبران اسرائیل از تهدیدهای امنیتی و تحولات محیط امنیتی پیرامون رژیم صهیونیستی بوده است؛ بدین لحاظ سیاست خارجی اسرائیل در قبال تحول مناطق کردنشین خاستگاه واقع گرایانه دارد.