تفسیر تطبیقی آیه «انذار» از نگاه فریقین

آیه: (و انذر عشیرتک الاقربین) «شعراء/214» یکی از مهمترین آیاتی است که ماموریت رسول خدا را در مورد دین اسلام و انذارخویشان همراه با تعیین جانشین، به منظور پایه گذاری آن درنخستین هسته مرکزی اسلام درآغاز بعثت، بیان می کند.این،نخستین آیه ای است که درروزهای آغازین،پیامبر را به انذارخویشان نزدیک خود دستورمی دهد وبا وجود فراگیر بودن انذار، به دلایلی،ازبستگان نزدیک وی، آغاز می شود. تفسیر درست آیه و اطلاع یابی ازاتفاقات پس از نزول آن، تاثیر مهمی درشناخت فرایند تعیین امام در آیین اسلام دارد زیرا این آیه، با توجه به روایات قطعی و متواتر شان نزول که در آثارفریقین مطرح شده است، سندی قوی بر حقانیت اندیشه های تشیع در امامت امت اسلامی است. این روایات به روشنی نشان می دهد که امیر مومنان، تنها کسی بود که درخواست پیامبر را به منظورجانشینی رسول خدا پذیرفته است. لیکن با این وجود، روایات گوناگون ناهماهنگ و تفاسیر ناسازگاری در آثار تفسیری عامه به چشم می خورد که اغراض سیاسی در به وجود آمدن آنها دخیل بوده و به منظور مقابله با خط امامت علوی ساخته و پرداخته شده اند وباید مورد نقد و بررسی قرار گرفته و روایت و تفسیر درست آیه تبیین شود. بنابراین، نوشتار حاضر، با بررسی دقیق آفاق نزول آیه انذار و مفهوم شناسی آن و نیز با نقد آراء تفسیری فریقین و روایات شان نزول و بررسی مشترکات و مفترقات آن، در یک جمع بندی، نتیجه به دست آمده را در اختیار پژوهشگران تفسیری قرار می دهد.