جایگاه دیپلماسی ورزش در روابط بین الملل جمهوری اسلامی ایران؛ رویکرد کیفی مبتنی بر تحلیل محتوا

پژوهش حاضر تلاش داشت تا به این سوال پاسخ دهد که تصمیم گیران سیاسی ورزش جمهوری اسلامی ایران «می خواهند»، «می توانند»، یا «می دانند» چگونه از ورزش به عنوان ابزاری دیپلماتیک برای توسعه روابط بین الملل خود استفاده نماید؟ در واقع هدف از پژوهش حاضر بررسی جایگاه دیپلماسی ورزش در توسعه روابط بین الملل جمهوری اسلامی ایران بود. این پژوهش به لحاظ هدف کاربردی و به لحاظ نحوه گردآوری داده ها توصیفی بود که ابزار پژوهش انجام مصاحبه های کیفی نیمه ساختاریافته با 13 نفر از کارشناسان داخلی و خارجی حوزه علوم ورزشی و روابط بین الملل بود. نمونه مورد مطالعاتی داخل کشور با استفاده از نمونه گیری گلوله برفی، و برای نمونه خارج از کشور با توجه به سوابق علمی، دو نفر از کارشناسان حوزه دیپلماسی ورزش بودند. پس از تحلیل محتوای نوشتار و گفتمان، یافته های پژوهش در 10 محور برندینگ و پرستیژ بین المللی، توسعه فرهنگی، توسعه سیاسی، توسعه اقتصادی، مبارزه با انزوا و تحریم، برون رفت از بعد تاریک، صلح و دوستی، وحدت و همگرایی ملی، تعاملات رسانه ای و توسعه قدرت هوشمندانه کدگذاری شدند که جمهوری اسلامی ایران تاکنون به دلیل نداشتن استراتژی واحد در زمینه دیپلماسی ورزش و دید «حیات خلوت» به ورزش، بسیاری از فرصت ها را برای توسعه روابط بین الملل خود از این طریق از دست داده است.