نقش عملکردی ابعاد شکلی و محتوایی دیوارنگاره ها در تداوم بخشی به هویت در منظر شهری اصفهان

یکی از شیوه های مرسوم در اجرای دیوارنگارها اقتباس یا مثنی سازی از دیگر آثار است که بنا به مشاهدات عینی از گذشته تا کنون در مکان ها و فضاهای عمومی بافت تاریخی اصفهان به منظور تداوم بخشی به هویت منظر شهری رواج داشته است. از این رو هدف اصلی در این تحقیق، سنجش میزان انطباق پذیری ابعاد شکلی و محتوایی دیوارنگاره ها با نمونه هایی از این دسته آثار، متناسب با ویژگی های بافت تاریخی است. بدین منظور با توجه به نظریه های مرتبط با هویت در منظر شهری، مهمترین شاخصه های تاثیرگذار در این زمینه با روش ترامتنی مورد واکاوی قرار گرفته است. بنابراین، سوالات اصلی تحقیق مبنی بر این است که در مرتبه اول، نقش عملکردی ابعاد شکلی و محتوایی دیوارنگاره ها در تداوم بخشی به هویت در منظر شهری چگونه است؟ و در مرتبه دوم، موثرترین شاخصه ها در شکل گیری این ابعاد در رابطه ای ترامتنی کدامست؟ بدین جهت با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی و مقایسه ابعاد مذکور با نمونه های پیش متنی به چگونگی این روابط در کالبد منظر شهری پرداخته شده است. در نهایت یافته های تحقیق حاکی از وجود تعارضاتی در میزان انطباق پذیری ابعاد کالبدی و متغیرهایی مرتبط با عناصر و کیفیات بصری همچون شکل، بافت، رنگ و نحوه ادراک محتوایی آنها در دیوارنگاره هایی است که در دوره کنونی طراحی و اجرا شده است. بنابراین از این یک سو، عدم توجه به مبانی حاکم بر پیشینه این دسته از آثار در رابطه ای ترامتنی و وجود ناهماهنگی هایی در متغیرهای مذکور، ناهنجاری هایی را خصوصا در ابعاد شکلی، سبکی، موضوعی، مضمونی و محتوایی در هویت بخشی به منظر شهری فراهم آورده اند؛ از سوی دیگر در ارتباط با کالبد مکانی، موجبات بر هم خوردن نسبت درون مایه با مکان، خنثی شدن جلوه های معنایی در درون مایه و عدم انطباق پذیری با کاربری مکان و همچنین گسست در توالی تصویری در نسبت با مرکزیت بافت تاریخی را باعث گردیده اند.