بررسی تاثیر روایت درمانی گروهی برمیزان رضایت از زندگی مردان سالمند مستقر در مرکز سالمندان

جمعیت سالمندان رو به افزایش و بسیاری از آنان توانایی مراقبت از خود را ندارند. همچنین، با افزایش سن، میزان رضایت از زندگی کاهش می یابد که بخصوص در سالمندان مقیم در مراکز نگهداری سالمندان، کمتر از سالمندان مقیم منزل است. نظر به اینکه میزان بالاتر رضایت از زندگی منجر به افزایش طول عمر و سلامتی بیشتر سالمندان می شود، هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی روایت درمانی گروهی بر میزان رضایت از زندگی مردان سالمند مستقر در مرکز سالمندان است.
مطالعه به روش نیمه تجربی و به صورت اجرای پیش آزمون-پس آزمون بر روی دو گروه (آزمایش و کنترل) انجام شد. جمعیت آماری شامل تمامی مردان سالمند مستقر در سرای سالمندان شهر سنندج بودند از این میان 30 نفر از سالمندان به روش تصادفی ساده انتخاب و با روش نمونه گیری تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار داده شدند. جهت گردآوری داده ها از پرسشنامه « مقیاس رضایت از زندگی» استفاده شد و در اجرای پژوهش پس از انجام پیش-آزمون روی دو گروه، مداخله روایت درمانی گروهی طی 8 جلسه (هر هفته یک جلسه ی یک و نیم ساعته) بر روی گروه آزمایش اجرا شده و میزان رضایت از زندگی دو گروه ارزیابی شد، سپس در فاصله یک ماه، آزمون پیگیری انجام شد. تحلیل داده ها نیز با استفاده از آزمون های تحلیل کوواریانس و T-test انجام پذیرفت.
براساس نتایج تحلیل کووارایانس، بین میانگین دو گروه کنترل و آزمایش در پس آزمون و پیگیری تفاوت معناداری وجود دارد. به عبارتی مداخله روایت درمانی توانسته میزان رضایت از زندگی گروه آزمایش را افزایش دهد در حالی که این افزایش در گروه کنترل مشاهده نشد. (p<0/05)
بنابر یافته های پژوهش به نظر می رسد که مداخله روایت درمانی گروهی توانسته منجر به افزایش رضایت از زندگی سالمندان شود، لذا پیشنهاد می گردد از این روش درمان در راستای بهبود رضایت از زندگی سالمندان مقیم آسایشگاه استفاده شود.