روایتی نو از «ارزشیابی» در عرصه آموزش براساس مبانی هرمنوتیک فلسفی

هدف این پژوهش ارائه روایتی نو از ارزشیابی بر اساس هرمنوتیک فلسفی است. روش پژوهش، نظریهی بنیادی مبتنی بر رویکرد استقرایی است. منبع جمع آوری داده ها، مصاحبه از اساتیدی هست که در ارتباط با «هرمنوتیک و ارزشیابی»، اثر علمی دارند. از آنجایی که در روش پژوهش بنیادی تعداد نمونه، منوط به اشباع نظری است، پژوهش بعد از کدگذاری و تعیین درون مایه ها، در مصاحبه پانزدهم، به اشباع نظری رسید. در فرایند تحلیل داده ها ابتدا کدگذاری، بعد یافتن وجوه مشترک ایده ها، و سرانجام استنتاج درون مایه های فرعی و اصلی و نهایتا جمع بندی صورت گرفت. تحلیل داده ها، منجر به استخراج یک درون مایه ی(تم) اصلی و هشت درون مایه ی فرعی شد. درون مایه ی اصلی،ارزشیابی بعنوان توانمندی فرد در امر قضاوت است، و درون مایه های فرعی، شامل انسجام همراه با تامل، اشتراک در داوری، خود ارزیابی، توجه به سوالات حقیقی و مجازی، تولید بجای بازتولید محتوای آموزشی، بازخورد و قیاس نکردن افراد در ارزشیابی می باشد. با تامل در درون مایه ها، می توان اذعان داشت، ارزشیابی نه صرفا ابزاری برای سنجش میزان توفیق فرد در یک عرصه، بلکه توانمندسازی در امر قضاوت نیز است؛ این توانمندی یک معیار مهم در تشخیص فرد فرهیخته از دیگران قلمداد می شود. یعنی توان قضاوت، یک هدف آموزشی است، و درون مایه های فرعی، خرده اهداف آموزش و مکمل هدف اصلی محسوب می شوند.