مقایسه دو روش تعیین قابلیت هضم شکمبه ای (درون کیسه ای و آزمایشگاهی) تفاله دانه انار

هدف از انجام این مطالعه مقایسه دو روش تعیین قابلیت هضم شکمبه ای به روش درون کیسه ای و روش آزمایشگاهی انکوباتور دیزی با استفاده از تفاله دانه انار خشک و تفاله دانه انار سیلویی بود. برای تهیه تفاله سیلویی، تفاله دانه انار تازه حاوی 47 درصد ماده خشک به مدت 60 روز سیلو شد و برای تهیه تفاله خشک، تفاله تازه به مدت 48 ساعت در آون در دمای 60 درجه سانتی گراد خشک گردید. قابلیت هضم هر یک از دو خوراک به روش درون کیسه ای با استفاده از دو راس تلیسه هلشتاین فیستولاگذاری شده و به روش آزمایشگاهی با استفاده از انکوباتور دیزی تعیین گردید و داده ها با نرم افزار آماری SAS توسط رویه GLM آنالیز و همبستگی بین دو روش و نیز معادلات تابعیت آنها تعیین شد. نتایج نشان داد که مقادیر قابلیت هضم ماده خشک هم برای تفاله دانه انار خشک و هم تفاله سیلویی به روش آزمایشگاهی انکوباتور دیزی به لحاظ عددی بیشتر از روش درون کیسه ای بود اما این اختلاف به لحاظ آماری معنی دار نبود. مقدار همبستگی بین این دو روش برای تفاله دانه انار خشک و سیلویی بعد از 24 ساعت انکوباسیون به ترتیب 87/0 و 98/0 و بعد از 48 ساعت انکوباسیون 99/0 و 78/0 بود. در این مطالعه معادلات برآورد قابلیت هضم درون کیسه ای با استفاده از قابلیت هضم آزمایشگاهی تعیین شد که از دقت بالایی برخوردار بود. نتایج این تحقیق نشان داد که دو روش تعیین قابلیت هضم شکمبه ای از همبستگی بالایی برخوردار بودند و قابلیت هضم به روش آزمایشگاهی انکوباتور دیزی با دقت بالایی قادر به تخمین قابلیت هضم درون کیسه ای ماده خشک مواد خوراکی مورد بررسی بود.