تحلیلی پیرامون امنیت اجتماعی از نظرگاه تواریخ محلی (مطالعه موردی تاریخهای محلی کرمان در عهد سلجوقی)

بدون تردید بیان ساختارهای اجتماعی، شیوه های کنش اجتماعی مردمان، وضعیت امنیت اجتماعی ولایات و همچنین ارائه تناسبی نسبتا همگون میان مکان (فرهنگ) و زمان (مقطع تاریخی)، از اصلی ترین ویژگی های تاریخ نگاری محلی است. عناصری ممتاز که به نویسنده تاریخ محلی، نوعی خوداندیشی1و آگاهی تاریخی می بخشد. تاریخ نگار محلی، بر آن است تا از بیان تاریخ سیاسی صرف، اجتناب کرده و با نگاه جزئی نگر، خود را از سایه سنگین سیاست و قدرت حاکم، بیرون بکشد. اگرچه بسیاری از محققان و اندیشمندان غربی، همچون «لودوویکو آنتونیو موراتوری»2، ناسیونالیسم را به عنوان عاملی جدید و نوظهور برای احیای واقعی تاریخ نگاری درایتالیا، آلمان و سایر کشورهای اروپایی، مطرح کرده اند؛ اما به نظر نگارنده این سطور، مساله عشق و علاقه به زادبوم و زادگاه3 و بیان وضعیت اجتماعی آن، از گذشته های بسیار دور به عنوان یکی از ویژگی های غیرقابل انکار تاریخ های محلی ایران است. در همین راستا نوشتار حاضر با کاربست روش تحلیلی، بر آن است تا در گام نخست به معرفی تاریخ نگاری محلی و نقاط قوت آن پرداخته و در دومین گام، جایگاه امنیت یا عدم امنیت اجتماعی را در برخی از تاریخ های محلیکرمان، مورد تبیین و واکاوی قرار دهد؛از همین رو، پرسش اصلی این نوشتار عبارت است از اینکه آیا تاریخ های محلی کرمان توانسته اند به گونه ای روشمند، امنیت یا عدم امنیت اجتماعی این ایالت در عهد سلجوقی را به تصویر بکشند؟ تاریخ نگارانی همچون افضل الدین ابوحامد کرمانی در آثار خویش از وضعیت اجتماعی کرمان، سخن به میان آورده و در نتیجه، تصویری از امنیت یا عدم امنیت این سرزمین در دوران حکام مختلف این حکومت را ارائه کرده اند.