حکم فقهی نگاه زن به بدن مرد

نگاه زن به مرد بیگانه، یکی از مسائل عام البلوی است و همین عمومیت آن را به یک پرسش شرعی در برخی مسائل اجتماعی مانند ورود بانوان به محیط های ورزشی مردان، تبدیل کرده است. اما پرسش این است که صرف نظر از مصالح، عوامل و عوارض احتمالی دیگری که باید در مدیریت چنین مسائل اجتماعی و فرهنگی مورد توجه سیاست گذاران و مدیران جامعه باشد، نگاه عادی زن به مرد بیگانه، از نظر شرعی چه حکمی دارد؟ ملاحظه منابع فقهی استدلالی و فتوایی، نشان می دهد فقهای ما از دیرباز در خصوص نگاه عادی و به دور از شهوت و مفسده، دیدگاه های مختلفی داشته اند؛ از «حرام-شمردن مطلق نگاه» تا «تقیید به مواضع خاص» و این اختلاف مثل مسائل دیگر نوعا از تمایز نگاه به ادله نشات می گیرد. بررسی ادله نشان می دهد، این ادله به روشنی و اعتبار ادله «حرمت نگاه مرد به زن» نیست. در این مقاله پس از گزارش دیدگاه های هشت گانه موجود، عدم کفایت ادله برای اثبات «حرمت نگاه عادی به جز مواضع خاص بدن مرد» و حتی برخی شواهد جواز نشان داده می شود؛ چنانکه برخی فقهای دیگر نیز همین نگاه را مطرح کرده اند و برخی نیز به رغم عدم کفایت ادله، راه درست را «الزام به احتیاط» دیده اند.