بررسی هماهنگی آموزش نظری با آموزش بالینی دانشجویان پرستاری از دیدگاه مدرسین دانشکده پرستاری و مامایی مشهد

در حال حاضر، همه تلاش صاحب نظران بر این است که در دانشکده ها و محیط های آموزش بالینی، شرایطی فراهم شودکه به کسب تخصص در دانشجویان منجر گردد، چرا که آموزش بالینی مهمترین بخش یادگیری رفتارهای حرفه ای دانشجویان علوم پزشکی است. لذا این مطالعه با هدف تعیین دیدگاه مدرسین پرستاری در رابطه با هماهنگی آموزش نظری با بالینی انجام شد.
این مطالعه از نوع توصیفی تحلیلی می باشد. ابزار پژوهش پرسشنامه ی اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه پژوهشگر ساخته «بررسی تطابق تئوری و بالین» بود. پس از تایید روایی محتوا و پایایی ابزار با آلفای کرونباخ(α=0.8)، پرسشنامه در اختیار همه مربیان بالینی دانشکده پرستاری و مامایی مشهد (29 نفر) که در طی مدت نمونه گیری در دانشکده مشغول به تدریس بودند، قرار داده شد. سپس داده ها با استفاده از نرم افزارSPSS16 تجزیه تحلیل گردید.
میانگین سنی مربیان 99/11± 53/41، 82.8% (24 نفر) متاهل و 62.1% (18 نفر) مذکر بودند. 89.7% (26 نفر) دارای مدرک کارشناسی ارشد و مابقی دکترا بودند. از نظر اساتید درس هایی که از نظر مدت زمان کارآموزی با کسب مهارت در آن درس بیشترین تطابق را دارند شامل بهداشت جامعه (47/1±88/3)، روان پرستاری(15/1±77/3) و مدیریت (31/1±77/3) و درس هایی که کمترین تطابق را دارند بخش های ویژه (9/0±14/2) و اورژانس (28/1±26/2) بودند (P<0.001).
برطبق نتایج حاصل از این مطالعه مدت زمان اکثر کارآموزی ها (به جز بخش های ویژه و اورژانس) برای کسب مهارت در آن دروس کافی است. از آنجایی که در حال حاضر اساس ارایه ی خدمات و آموزش پرستاری، سنتی می باشد، به نظر می رسد اصلاح کوریکولوم دوره پرستاری یا تخصصی نمودن حرفه پرستاری راهکاری برای حل مشکلات موجود باشد.