آفات زبان از نظر لفظ و معنا در مثنوی مولوی و احیاءعلوم الدین غزالی

روش های بیان مقاصد گوناگون است. برخی از افراد روش مستقیم را بر می گزینند؛ یعنی زبان رسمی و غیر ادبی را ترجیح می دهندکه در این حالت جملات به صورت خبری و یا انشایی خواهد بود. اما گروهی دیگر از زبان غیرمستقیم استفاده می کنند، زیرا آنها این نوع بیان را تاثیرگذارتر می دانند.
از جمله مباحث مهم و قابل توجه، بحث جرایم وآفات زبان است. زیرا بیش از آن اندازه که نعمت بیان و زبان مفید و ارزشمند است، جرایم وآفات آن زیانبار و ناپسند می باشد. درتعالیم آسمانی وکلمات حکیمان درباره آفات زبان، مطالب بسیار ارزنده وجالبی دیده می شودکه بررسی تمام آنها از حوصله بحث ما خارج است ولی در حد توان به قسمتی از آن آفات، از زبان امام محمد غزالی در کتاب ارزشمند خود؛ یعنی احیاءعلوم الدین و از زبان مولانا جلال الدین محمد بلخی در دیوان مثنوی معنوی که به این مساله توجه داشته اند، پرداخته خواهد شد. این مقاله در پی آن است که روشن سازد امام محمد غزالی و جلال الدین محمد مولوی پیام خود را چگونه به خوانندگان منتقل ساخته اند و کدام روش(مستقیم یا غیرمستقیم) را برای بیان مقاصد خود برگزیده اند. نحوه بیان و سبک بیان این دو بزرگوار از نظر لفظ و معنی چگونه است؟