بررسی وضعیت امنیت غذایی در شهرستان مرودشت

وجود نزدیک به 870 میلیون انسان دچار کمبود تغذیه مزمن در سال 2012، نشان از این دارد که شمار گرسنگان در جهان به طور ناباورانه ای بالا است. کاهش ناامنی غذایی و دستیابی پایدار به امنیت غذایی به شرطی قابل دسترس است که فعالیت های جامعی مانند اندازه گیری امنیت غذایی در سطح خانوارصورت گیرد. امنیت غذایی عبارت است از دسترسی همیشگی همه مردم به غذای کافی، سالم و مغذی به منظورزندگی سالم و فعال. بهبود امنیت غذایی فرا تر از افزایش میزان انرژی دریافتی است و بهبود کیفیت مواد غذایی را نیز شامل می شود. بررسی کمی وضعیت امنیت غذایی و عامل های موثر بر امنیت غذایی پایدار در شهرستان مرودشت از هدف های این پژوهش بوده است.
این بررسی درشهرستان مرودشت - یکی از شهرستان های استان فارس- واقع در جنوب غرب ایران انجام شد.برای تبیین وضعیت امنیت غذایی ازروش توصیفی-پیمایشی استفاده شد. بدین منظور 500 خانوار شهری و روستایی به صورت تصادفی انتخاب شدند. داده های جمعیتی،اجتماعی واقتصادی خانوار ها با پرسشنامه اطلاعات عمومی گرد آوری ووضعیت امنیت غذایی با پرسش نامه18گویه ای امنیت غذایی خانوار که توسط وزارت کشاورزی ایالات متحده ارائه شده است،سنجیده شد. ارتباط بین تحصیلات والدین، درآمد خانوارو شمار افراد خانوار با وضعیت ناامنی غذایی خانوار با انجام آزمون همبستگی اسپیرمن مشخص شد. وضعیت ناامنی غذایی خانوار در مناطق شهری و روستایی و همچنین ارتباط بین وضعیت ناامنی غذایی خانوار و شغل والدین بر پایه آزمون خی دو مشخص شد.
نتایج و بحث: با توجه به نتایج مستخرج از پرسش نامه های USDA، از مهم ترین تجربه های ناامنی غذایی در خانوار های مورد بررسی می توان به احساس نگرانی در مورد تمام شدن مواد غذایی، ناتوانی مالی برای تامین غذای متعادل و متکی بودن به غذا های ارزان قیمت اشاره کرد. نتایج نشان داد ناامنی غذایی در این بررسی 8/73% (ناامنی غذایی بدون گرسنگی 35%، ناامنی غذایی با گرسنگی متوسط و شدید به ترتیب 23% و 8/15%) و در خانوار های روستایی بیشتر از خانوار های شهری بود؛ یکی از علل این امر، توان مالی کمتر خانوار های روستایی نسبت به خانوار های شهری درتهیه موادغذایی بوده است. همچنین نرخ بیسوادی و بیکاری در مناطق روستایی بیشتر از مناطق شهری بوده که می تواند از علل دیگر تفاوت یادشده باشد. ناامنی غذایی در خانوار های روستا های دور از مرکز شهرستان تفاوتی با روستاهای نزدیک به مرکز شهرستان نداشت؛ این امرنشان دهنده برنامه (برنامه)غذایی نامطلوب همه افراد می باشد و فاصله ازشهرتفاوتی بین آنها ایجاد نمی کند. نتایج همچنین نشان داد که با افزایش تحصیلات والدین ودرآمد خانوار، ناامنی غذایی کاهش یافت. ناامنی غذایی در خانوار های دارای فرزند، از دیگر خانوار ها بیشتربوده است. ناامنی غذایی در خانوار هایی که پدر بیکار و مادر خانه دار است نیز از دیگر خانوار ها بیشتر بوده است. یافته های این تحقیق نشان داد ناامنی غذایی در جامعه مورد بررسی وجود داشته و با برخی عامل ها مانند وضعیت اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی ارتباط دارد. از بین بردن فقر، تغییر الگو های ناپایدار به الگو های پایدار مصرفی و تولیدی به منظور دستیابی به امنیت غذایی برای همگان حیاتی است. بنابراین، با برنامه ریزی های مناسب در زمینه ارتقای وضعیت اجتماعی- اقتصادی خانوار ها می توان شیوع ناامنی غذایی را در این منطقه کاهش داد.