تخریب خاک ناشی از استفاده بلند مدت از شن و رسوبات رودخانه ای: مطالعه موردی کشت خیار در استان لرستان

به منظور بررسی تاثیر استفاده بلندمدت از رسوبات رودخانه ای در کشت خیار بر برخی خصوصیات فیزیکی و شیمیایی خاک ها، دو قطعه زمین مشابه از فیزیوگرافی تراس های رودخانه ای اطراف رودخانه کشکان (واقع در جنوب استان لرستان) انتخاب گردید. در یک قطعه زمین تاکنون کشت شنی خیار انجام نشده (شاهد) و در دیگری بیش از 30 سال کشت شنی خیار انجام شده بود. دو قطعه زمین به عنوان دو جامعه آماری برای نمونه برداری در نظر گرفته شدند. برای اندازه گیری و مقایسه خصوصیات فیزیکی و شیمیایی خاک دو قطعه زمین، تعداد 10 نمونه خاک از عمق 0 تا 30 سانتی متری از نقاط مختلف هر قطعه زمین تهیه و تحویل آزمایشگاه گردید.برای مقایسه میانگین پارامترهای مختلف فیزیکی و شیمیایی خاک در دو قطعه زمین، از آزمون t (برای مشاهدات جفت نشده) استفاده شد. تجزیه و تحلیل آماری داده ها نشان داد که اثر استفاده بلند مدت از رسوبات رودخانه ای در کشت خیار بر درصد ذرات خاک (شن، لای و رس)، درصد رطوبت اشباع، درصد رطوبت ظرفیت زراعی، درصد رطوبت نقطه پژمردگی دائم، شدت نفوذ سطحی، هدایت الکتریکی عصاره اشباع، کربن آلی ، فسفر قابل جذب، آهن قابل جذب، بور قابل جذب، کاتیون های محلول (سدیم، کلسیم و منیزیم) و آنیون بی کربنات در سطح یک درصد معنی دار شده است. اثر این شیوه بهره داری از اراضی (کشت شنی خیار) بر ساختمان خاک (میانگین وزنی قطر خاکدانه ها) و درصد سنگریزه (ذرات با قطر بزرگتر از دو میلی متر) در سطح پنج درصد معنی دار بود.در اثر استفاده بلند مدت از رسوبات رودخانه ای در کشت شنی خیار میزان شن خاک از 4/27به 2/65 درصد،میزان لای خاک از6/41به 21درصد،میزان رس خاک از 31 به 8/13 درصد، میزان سنگریزه خاک از 8/19 به 9/26 درصد، رطوبت اشباع از 6/38 به29 درصد و رطوبت ظرفیت زراعی از12/20به 96/12درصد تغییر یافته بود. اثر بلند مدت استفاده از رسوبات رودخانه ای در کشت خیار بر اسیدیته، درصد آهک، پتاسیم قابل جذب، روی و منگنز و مس قابل جذب، آنیون ها (سولفات، کلر و کربنات) و وزن مخصوص ظاهری خاک معنی دار نبود.