اثر حمل بار کوله پشتی بر روی پاسچر و الگوی راه رفتن دانش آموزان روستایی در دو شیوه حمل

حمل بار به طرق مختلف از زندگی روزمره انسان ها جدا نیست و در این میان، حمل کوله پشتی یکی از مصادیق شایع آن است. حمل کوله پشتی در وضعیت های نامطلوب و با وزن زیاد عامل موثری در ایجاد دردهای اسکلتی – عضلانی است. تحقیق حاضر با هدف مطالعه اثر حمل بار کوله پشتی بر روی پاسچر و الگوی راه رفتن دانش آموزان روستایی به شیوه حمل یک طرفه در مقایسه با حمل دوطرفه انجام شده است.

بدین منظور، 20 دانش آموز سالم پسر با میانگین سنی 12 سال به صورت تصادفی انتخاب شدند. آزمودنی ها کوله پشتی هایی را با اوزان 0 ،10 ،15 و 20% وزن بدن، در دو شیوه حمل و با سرعت (m/s)1/1 روی نوار گردان به مدت 30 دقیقه حمل کردند. از آزمودنی ها در حال راه رفتن فیلم برداری شد. تجزیه و تحلیل سینماتوگرافی فیلم های گرفته شده با نرم افزار دارت فیش انجام گرفت.

سرانجام تجزیه و تحلیل داده ها با تحلیل کوواریانس چند متغیره نشان داد حمل یک طرفه کوله پشتی- در مقایسه با دوطرفه - باعث کاهش ارتفاع قد (p<0/05)، افزایش خم شدن زاویه بالاتنه (p<0/05) و افزایش زاویه خم شدن زانو (p<0/05) می شود. شیوه حمل یک طرفه در مقایسه با دوطرفه تاثیر معناداری در زاویه دورسی فلکشن و پلنتارفلکشن مچ پا ایجاد نمی کند. بعلاوه، شیوه حمل یک طرفه باعث کاهش فاصله یک طول گام و افزایش تواتر گام در دقیقه در مقایسه با حمل دوطرفه می شود (p<0/05).

براساس نتایج تحقیق حاضر، حمل کوله پشتی به شیوه نامطلوب باعث تغییرات معناداری درکاهش ارتفاع قد، خم شدن زاویه بالاتنه به سمت جلو و خم شدن بیشتر زانو می شود. همچنین، حمل نامطلوب تغییرات معناداری را در الگوهای راه رفتن به وجود می آورد؛ لذا توصیه می شود که دانش آموزان حتی الامکان از هر دوبند کوله پشتی به شیوه ای صحیح استفاده کنند.