تاثیر هشت هفته تمرین ایزوکالریک با شدت LTP1و LTP2 بر متغیرهای قلبی-ریوی مردان جوان غیر ورزشکار

اثربخشی بهینه تمرینات ورزشی، چه در بعد همگانی و چه در بعد قهرمانی، از اهمیت زیادی برخوردار است. هدف از تحقیق حاضر، مقایسه تاثیر 8 هفته تمرین با شدت های آستانه هوازی (LTP1) و آستانه بی هوازی (LTP2) با کل کار و اکسیژن مصرفی مشابه بر پارامترهای قلبی- ریوی در مردان غیر ورزشکار بود.

22 دانشجوی مرد غیر ورزشکار به صورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند و بطور تصادفی به دو گروه آستانه هوازی (12 نفر، 61% HRmax) و آستانه بی هوازی (10 نفر، 86% HRmax) تقسیم شدند. آزمودنی ها قبل و پس از تمرینات آزمون فزاینده نوارگردان را برای تعیین حداکثر اکسیژن مصرفی (VO2max)، سرعت در آستانه بی هوازی (vAT)، اکسیژن مصرفی در آستانه بی هوازی (VO2 at AT) اجرا کردند. آزمودنی های هر دو گروه سه روز در هفته به مدت 8 هفته و با کل کار و اکسیژن مصرفی مشابه تمرین کردند. تفاوت درون گروهی و بین گروه هی به ترتیب با استفاده از آزمون t همبسته و t مستقل انجام شد. اندازه اثر برای تغییرات معنی دار، با استفاده از آزمون مجذور امگا محاسبه شد.

نتایج تحقیق حاضر نشان داد که پس از تمرینات اکسیژن مصرفی در آستانه بی هوازی و vAT در هر دو گروه تمرینی افزایش معنادار و همچنین فشار خون و ضربان قلب استراحت بطور معناداری کاهش یافت (05/0P≤). همچنین حداکثر اکسیژن مصرفی پس از تمرین در آستانه بی هوازی بطور معناداری افزایش یافت (009/0 =P)، در حالی که در گروه آستانه هوازی افزایش معناداری مشاهده نشد. همچنین، نتایج نشان داد که بین گروه ها از نظر آماری، تفاوت معناداری وجود ندارد.

در مجموع نتایج تحقیق حاضر نشان می دهد که، وقتی حجم تمرین کنترل می شود، شدت بالاتر تمرین نسبت به شدت پایین تمرین، در بهبود VO2max افراد جوان غیر فعال موثرتر است.