تاثیر استفاده از فناوری نانو در زیره کفش ورزشی بر توان مچ پا در فاز اتکای دویدن

اصلاح ساختار زیره کفش های ورزشی به عنوان عاملی اثرگذار بر سینتیک و سینماتیک دویدن در راستای بهبود متغیرهای وابسته به توان همواره مورد توجه سازندگان کفش بوده است. هدف این مقاله بررسی تاثیر استفاده از نانو ذرات کلی در زیره کفش ورزشی بر توان مچ پا در فاز اتکا دویدن می باشد.

18 آزمودنی مرد سالم با میانگین سنی 6± 23 سال، قد 4±178 سانتی متر و وزن 8 ± 71 کیلوگرم با سه کفش ورزشی با جنس زیره پلی اورتان (PU)، نانوکامپوزیت پلی اورتان-کلی 1درصد (NPU1) و 2درصد (NPU2) با سرعت 5/3 متر بر ثانیه دویدند. توان مچ پا با استفاده از دینامیک معکوس در سه صفحه حرکتی با استفاده از نرم افزار 2010MATLAB محاسبه و با آزمون آنالیز واریانس یک سویه با اندازه های مکرر در نرم افزار 20SPSS مورد تحلیل آماری قرار گرفت.

نتایج نشان داد که استفاده از نانو ذرات کلی در زیره کفش ورزشی بر اوج تولید توان در هر سه صفحه حرکتی به طور معناداری اثرگذار بود (05/0P<). اما بر اوج جذب توان تاثیر معناداری نداشت.

کفش ورزشی با زیره (NPU) سبب بهبود عملکرد ورزشکار در صفحه ساجیتال و حفظ ثبات مچ پا در صفحه هوریزانتال می شود، درحالی که ممکن است حفظ تعادل مچ پا را در سطح فرونتال دشوارتر نماید.