نقش میانجی گری خودکارآمدی در رابطه بین حمایت اجتماعی و مشارکت در فعالیت بدنی دانشجویان

هدف از این تحقیق، بررسی نقش میانجی گری خودکارآمدی در رابطه بین حمایت اجتماعی و مشارکت در فعالیت بدنی دانشجویان بود. روش تحقیق از نوع همبستگی بود که به صورت میدانی اجرا شد. جامعه آماری این تحقیق را دانشجویان دانشگاه علوم و تحقیقات تهران تشکیل دادند. نمونه آماری تحقیق تعداد 349 نفر بودند که در شش ماه گذشته حداقل یک روز در هفته به فعالیت-های بدنی پرداخته بود و به صورت طبقه ای در دسترس انتخاب شدند. جمع آوری داده ها از طریق پرسشنامه های اطلاعات فردی، مشارکت در فعالیت های بدنی(محقق ساخته) ، حمایت اجتماعی(سالیس و همکاران، 1987) و خودکارآمدی(شرر و همکاران، 1982) انجام شد. نتایج نشان داد رابطه مثبت و معناداری بین حمایت اجتماعی و خودکارآمدی با مشارکت در فعالیت بدنی وجود داشت(73/0=r، 65/0=r، 01/0≥P). همچنین الگوی پژوهش از برازش لازم برخوردار بود و خودکارآمدی نقش میانجی گری در رابطه بین حمایت اجتماعی با مشارکت در فعالیت بدنی ایفا کرد. با توجه به این که متغیرهای تحقیق عواملی بودند که قادر به افزایش مشارکت در فعالیت بدنی دانشجویان بودند توصیه می شود که مدیران و مسئولین ورزشی دانشگاه، تدابیر و اقدامات لازم به منظور افزایش حمایت اجتماعی و خودکارآمدی دانشجویان را به عمل آورند که در نهایت منجر به افزایش مشارکت آنها در فعالیت بدنی گردد.