اثربخشی امید درمانی گروهی بر کیفیت زندگی و رابطه ولی - فرزندی در مادران با کودک اوتیسم

کیفیت زندگی یکی از مهم ترین نشانه های سلامتی است که در مادران دارای کودک مبتلابه اوتیسم به طور معناداری کاهش پیدا می کند. از سوی دیگر، یکی از عمده ترین مشکلات در این خانواده ها، مشکلات مرتبط باکیفیت رابطه والد- فرزندی می باشد. ازاین رو، هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی امید درمانی گروهی بر کیفیت زندگی و رابطه ولی – فرزندی در مادران با کودک اوتیسم بود.
پژوهش حاضر، از نوع تحقیق نیمه آزمایشی با پیش و پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری این پژوهش مادران دارای کودک مبتلابه اوتیسم شهر تهران در سال 1394 بود. 30 مادر بر اساس ملاک های ورود انتخاب شدند. آن ها در دو گروه مداخله (15 نفر) و کنترل (15 نفر) تخصیص تصادفی شدند. گروه مداخله امید درمانی را در طول هشت جلسه (هفته ای یک جلسه، هر جلسه به طور متوسط 90 دقیقه) دریافت کردند. در این تحقیق از پرسشنامه فرم کوتاه کیفیت زندگی و مقیاس رابطه والد و کودک Fine و همکاران استفاده شد. تحلیل آماری با استفاده از تحلیل کوواریانس انجام شد.
نتایج آزمون تحلیل کوواریانس نشان داد که تفاوت معناداری بین کیفیت زندگی در مادران دارای کودک مبتلابه اوتیسم (002/0= P، 189/11=F)، قبل و بعد از امید درمانی گروهی وجود داشت (05/0>p). همچنین، تفاوت معناداری بین کیفیت رابطه والد-کودک (030/0= P، 014/4=F)، قبل و بعد از امید درمانی گروهی (05/0>p) مشاهده شد.
امید درمانی گروهی تاثیر مثبت معناداری در کیفیت رابطه والد-کودک و کیفیت زندگی مادران دارای کودک مبتلابه اوتیسم دارد. لذا، امید درمانی گروهی می تواند توسط روانشناسان به عنوان رویکرد درمانی برای کاهش مشکلات رابطه والد- کودک و کیفیت زندگی در میان مادران دارای کودک مبتلابه اوتیسم موردتوجه قرار بگیرد.