مقایسه کاربرد توام لیزر کم توان و کورتون موضعی با کورتون موضعی به تنهایی در درمان لیکن پلان زخمی و قرمز دهان

لیکن پلان دهانی یک بیماری مزمن ایمونولوژیک است. کورتیکواستروئیدهای موضعی و لیزرهای کم توان در درمان شکل های قرمز و زخمی لیکن پلان به کار رفته است. تحقیق حاضر جهت مقایسه کاربرد توام کورتون موضعی و لیزر کم توان با کورتون موضعی به تنهایی انجام شد.
در یک مطالعه کارآزمایی بالینی با 11 بیمار، 15 ناحیه به صورت تصادفی جهت درمان لیزر و 15 ناحیه شاهد در سمت مقابل انتخاب شد. در این نواحی ابعاد ضایعه، درد، شدت و تغییرات اریتماتوز ثبت شد. برای بیماران درمان کورتون موضعی ادامه یافت. در نواحی مطالعه لیزر کم توان دیود Azor-2k نانومتر با دوز 2 J/cm2 برای 4 جلسه (2 بار در هفته) تابانده شد. متغیرها در چهار زمان ثبت و داده ها با آزمون های تی مستقل، تی زوج، من ویتنی و آنالیز واریانس برای داده های مکرر با α برابر 0/05 مورد بررسی قرار گرفتند.
شدت درد بعد از تابش لیزر در دو سمت تفاوت نداشت (p value = 0/954). متعاقب تابش لیزر درجات علائم در سمت تابش کمتر بود (p value = 0/019). اندازه ی ضایعات بعد از تابش لیزر کاهش یافته بود (p value = 0/012) و نیز در زمان پیگیری (p value = 0/024) کمتر بود. ولی در سمت درمان کورتون اندازه ضایعه کاهش نشان نداد (p value = 0/383) میزان بر طرف شدن نواحی قرمز در سمت تابش بیشتر بود (p value = 0/016).
تابش لیزر دیود کم توان nm 660 به همراه کاربرد کورتون موضعی اثرات درمانی بیشتری در مقایسه با درمان با کورتون موضعی به تنهایی داشته و لذا می توان از تابش لیزر کم توان برای افزایش کارایی درمان های کورتون موضعی در بیماری لیکن پلان استفاده کرد.