تحلیل چند سطحی ارتباط دانش آموزان با مدرسه از مقطع ابتدایی تا متوسطه

پژوهش حاضر با هدف شناسایی عوامل موثر بر ارتباط دانش‏آموزان با مدرسه در دانش‏آموزان دختر و پسر صورت پذیرفت. به این منظور 1701 دانش‏آموز (574 پسر و 695 دختر) شاغل به تحصیل از 91 مدرسه به صورت نمونه گیری خوشه‏ای طبقهای انتخاب شدند و به پرسشنامه‏ ارتباط با مدرسه (QBS)، پرسشنامه دلبستگی به کلاس، پرسشنامه باورهای خودکارآمدی (01-ESG)، مقیاس افراد در زندگی من (LMIP) و پرسشنامه خودمهارگری پاسخ دادند؛ همچنین 17 نفر از کارکنان مدرسه به پرسشنامه‏ جو و وضعیت مدرسه‏ پاسخ دادند. جامعه آماری این مطالعه، دانش‏آموزان پایه ‏آخر مقاطع ابتدایی، راهنمایی و متوسطه شهرستان اردبیل در سال تحصیل 09-9831 بودند. در این تحقیق برای تحلیل داده ها از روش آماری مدل‏سازی خطی سلسله ‏مراتبی و یک مدل دو سطحی استفاده شد؛ مدل مذکور شامل دو زیر مدل در سطح دانش‏آموز و مدرسه بود. در بررسی نتایج حاصل از تحلیل داده ها در سطح اول متغیرهای جنس، سن، دلبستگی به والدین، دلبستگی به همتایان، دلبستگی به کلاس، باورهای خودکارآمدی و خودمهارگری توانایی پیش‏بینی ارتباط دانش‏آموزان با مدرسه را دارند. در سطح دوم نیز متغیرهای امکانات مدارس، جو مدارس، موقعیت مدارس و تراکم کلاسی توانایی پیش‏بینی ارتباط دانش‏آموزان با مدرسه را دارند. ولی تعداد دانش‏آموزان مدارس، عامل پیش‏بین معناداری برای ارتباط با مدرسه نبود. سایر یافته ها بیانگر این هستند که ارتباط با مدرسه از مقطع ابتدایی تا متوسطه در بین دانش‏آموزان کاهش می‏یابد.