رابطه معنایی جمله واره پایه و پیرو در جمله های شرطی زبان فارسی

زبان، نظامی از روابط متداخل است؛ به گونه ای که مفهوم یک جزء، جز در سایه ارتباط با اجزاء و عناصر دیگر دریافت نمی شود. ارتباط بین ساخت ها و سازه های زبانی بر دو گونه است: رابطه لفظی و رابطه معنایی که هر دو پیوندی عمیق و ناگسستنی با یکدیگر دارند؛ چراکه لفظ در خدمت معنی و وسیله ای برای بیان آن است. باتوجه به اهمیت رابطه معنایی در جمله های مرکب، به ویژه جمله های شرطی، پژوهش حاضر بر آن است تا با مداقه در ساخت زبانی جمله های شرطی زبان فارسی و با تکیه بر روش وصفی تحلیلی، ساخت معنایی این جملات و عوامل موثر در افاده معنی شرط را تحلیل و با تامل در نمونه های برگرفته از متون ادب فارسی، نوع ارتباط معنایی دو جمله واره پایه و پیرو شرطی را که موردکم توجهی دستورپژوهان زبان فارسی قرارگرفته است، بررسی کند. مهم ترین دستاوردهای این نوشتار بیانگر آن است که در جملات شرطی رابطه تلازمی، اساس ارتباط معنایی دو جمله واره پایه و پیرو به شمارمی رود و این رابطه معنوی، خود به دو گونه تلازمی سببی و تلازمی غیرسببی تقسیم می شود.