بررسی اثر تزریق تک دوز مرفین بر شاخص های خستگی عضلانی در موش های صحرایی نر

اوپیوئیدهای درون زاد بدن و داروهای اپیوئیدی اعتیادآور، بسیاری از عملکردهای بدن را تغییر می دهند. در مطالعات گذشته به اثرات مرفین بر عضلات صاف و تنفسی اشاره شده؛ اما اثرات اوپیوئیدها بر عملکرد عضلات اسکلتی به خوبی شناخته نشده است. این مطالعه با هدف ارزیابی اثر تزریق تک دوز مرفین بر خستگی عضلانی در موش صحرایی نر طراحی و اجرا گردید.
روش تحقیق: این مطالعه تجربی، بر روی 40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با وزن 270-220 گرم انجام شد. موش ها به طور تصادفی در 4 گروه شامل: گروه کنترل (موش های این گروه فقط در قفس های خود نگهداری شده و آب و غذا دریافت می کردند)، گروه دریافت کننده مرفین (mg/kg5)، گروه خستگی (موش های این گروه به صورت اجباری، بر روی دستگاه تردمیل به مدت 120 دقیقه با سرعت 20 متر در دقیقه دوانده می شدند) و گروه خستگی بعلاوه مرفین توزیع شدند. در نهایت از گوشه چشم موش ها خون گرفته شد و پلاسمای آن برای اندازه گیری متغیرهای خستگی عضلانی شامل: لاکتات دهیدروژناز (LDH) و کراتین فسفوکیناز (CPK) به آزمایشگاه فرستاده شد.
مدت زمان دویدن در گروه دریافت کننده خستگی بعلاوه مرفین از بقیه گروه ها به صورت معنی داری کمتر بود (009/0P=)؛ همچنین سطح سرمی LDH (009/0P=) و CPK (008/0P=) در این گروه نسبت به گروه های دیگر افزایش معنی داری داشت.
مطالعه حاضر نشان داد که تزریق تک دوز مرفین باعث افزایش شاخص های خستگی عضلانی (LDH و CPK) در موش های صحرایی نر می شود.