بررسی شدت زخم و ارتباط آن با عوامل مستعد کننده در بیماران زخم پای دیابتی

زخم پای دیابتی شایع ترین علت بستری در بیماران دیابتی است و درمان آن پرهزینه است. در کشورهای توسعه یافته بیش از 5% از بیماران دیابتی دچار زخم پا شده و اگر به سرعت و به طور مناسب درمان نشوند، منجر به عفونت خون و گانگرن و گاهی منجر به قطع عضو می گردد. هدف از این مطالعه تعیین شدت زخم و ارتباط آن با عوامل مستعد کننده زخم بیماران پای دیابتی است.
این پژوهش یک مطالعه توصیفی همبستگی هست؛ که به روش نمونه گیری آسان از بیماران زخم پای دیابتی مراجعه کننده به مراکز دولتی و غیردولتی زخم شهر اصفهان انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه بود که بخش اول در مورد مشخصات دموگرافیک، بخش دوم پرسشنامه شدت زخم بر اساس معیار واگنر و بخش سوم عوامل مستعد کننده زخم است که توسط خود بیماران و مشاهده زخم و ارزیابی توسط بیمار تکمیل گردید. سپس با نرم افزار SPSS و آمار توصیفی و آزمون های آماری ضریب همبستگی اسپیرمن، من ویتنی و کورسکال والیس تجزیه وتحلیل شد.
در بیشتر بیماران زخم پای دیابتی (75%) شدت زخم آن ها بر اساس معیار واگنر درجه 2 بود. ارتباط آماری معنی داری بین شدت زخم با عواملی مانند شاخص توده بدنی (041/0=P)، سیگار (044/0=P)، قند خون ناشتا (026/0=P)، قند خون 2 ساعت بعد از غذا (016/0=P) و عمق زخم (041/0=P) وجود دارد.
یافته ها نشان داد شدت زخم پای دیابتی در بیماران تحت مطالعه در حد متوسط بوده و میزان قند خون ناشتا، 2 ساعت بعد از ناشتا، سیگار و عمق زخم از عوامل مستعد کننده زخم بودند، لذا توصیه می گردد این عوامل در بیماران شناسایی و کنترل شده تا از آمپوتاسیون و عوارض احتمالی پیشگیری گردد.