نقش واسطه ای جهت گیری دینی بین سطح فعالیت جسمانی و خودپنداره جسمانی در نوجوانان پسر 18- 15 ساله

هدف از انجام این پژوهش، تعیین نقش واسطه ای جهت گیری دینی بین سطح فعالیت جسمانی و خودپنداره جسمانی بود. جامعه آماری این پژوهش که توصیفی از نوع همبستگی بود، شامل تمام دانش آموزان نوجوان پسر 18- 15 ساله شهرستان اردکان بود که از بین آنها تعداد 102 نفر به روش نمونه گیری خوشه ایانتخاب شد. ابزار پژوهش شامل پرسش نامه بین المللی فعالیت جسمانی کودکان و نوجوانان، فرم کوتاه خودتوصیفی جسمانی و مقیاس سنجش دینداری بود. یافته ها نشان داد بین سطح فعالیت جسمانی و خودپنداره جسمانی رابطه مثبت و معنادار وجود دارد. بر اساس مدل معادلات ساختاری مشخص شد جهت گیری دینی نقش واسطه ای بین سطح فعالیت جسمانی و خودپنداره جسمانی ایفا نمی کند. با توجه به ارتباط بین فعالیت جسمانی و خودپنداره جسمانی، تعیین نقش جهت گیری دینی به همراه متغیرهایی چون سن و جنسیت ضروری می نماید.