بررسی میزان شیوع ناامنی غذایی و عوامل همراه آن در روستای قهی از توابع استان اصفهان در سال 1395

ناامنی غذایی و گرسنگی، تبعات جسمی، روانی، اجتماعی و اقتصادی بسیاری به همراه دارد. از این رو پایش امنیت غذایی و به کارگیری راه کارهای مناسب برای کاهش ناامنی غذایی در جامعه ضروری است. این مطالعه با هدف سنجش شیوع ناامنی غذایی و بررسی عوامل مرتبط با آن در روستای قهی از توابع استان اصفهان انجام شد.
این مطالعه روی 92 کودک زیر 7 سال انجام شد. در ابتدا وضعیت تغذی های کودک از طریق اندازه‏گیری قد و وزن کودکان توسط بهورز آموزش دیده بررسی شد. سپس داده های مربوط به وضعیت اجتماعی- اقتصادی، اطلاعات تغذی های و وضعیت امنیت غذایی خانوار با استفاده از پرسشنامه های اطلاعات عمومی، بسامد خوراک و پرسشنامه USDA طی مصاحبه حضوری با مادر کودک جمع آوری شد. برای ارزیابی میزان بهره ی هوشی کودکان، از آزمون ترسیم آدمک گودیناف استفاده شد.
شیوع ناامنی در جامعه ی مورد بررسی 50% بود. ارتباط معنی‏داری بین امنیت غذایی با جنس کودک (01/0P<) و شغل مادر (04/0P<) مشاهده شد به طوری که با شاغل بودن مادر، ناامنی غذایی افزایش یافت. ناامنی غذایی ارتباط مستقیمی با بعد خانوار و ارتباط معکوسی با میزان بهره ی هوشی کودک، میزان تحصیلات والدین و وضعیت اقتصادی خانوار داشت (05/0P<). همچنین مشاهده شد کودکانی که در خانواده های ناامن غذایی زندگی می‏کردند، بسامد مصرف میوه، سبزی و گوشت کمتری داشتند (05/0P<).
ناامنی غذایی در جامعه ی مورد بررسی شایع بود و با عوامل اجتماعی- اقتصادی رابطه داشت. عواملی مانند سطح بالاتر تحصیلات پدر و مادر و وضعیت اقتصادی بهتر، موجب کاهش ناامنی غذایی در خانوارهای مورد بررسی شد. همچنین کودکانی که در خانواده های ناامن بودند، بهره ی هوشی پایین‏تری داشته و مواد مغذی کمتری مصرف می‏کردند.