بررسی اثر بوپرنورفین بر هیستوپاتولوژی بیضه موش صحرایی

بوپرنورفین مشتق گیاه خشخاش و در طبقه بندی اپیوم هم وجود دارد. به منظور بیهوشی، تسکین و سم زدایی در ترک اعتیاد مورد استفاده قرار می گیرد. به دلیل احتمال عوارض زیان آور مصرف داروهای اپیوئیدی، این مطالعه تغییرات هیستوپاتولوژیک مصرف دارو بر بافت بیضه موش های صحرایی نر را مورد بررسی قرار داده است.
در این بررسی تعداد 30 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به طور تصادفی به 3 گروه 10 تایی تقسیم شدند. گروه کنترل 2 میلی لیترآب مقطر و گروه های درمان یک و دو به ترتیب روزانه 30 و 45 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن داروی بوپرنورفین را به صورت تزریق داخل صفاقی و به مدت 21 روز دریافت کردند. موش ها پس از اتمام دوره به روش آسان کشی معدوم و بیضه موش ها خارج گردید تا پس از وزن شدن و تهیه اسلاید و رنگ آمیزی هماتوکسیلین و ائوزین، مورد بررسی ریزبینی قرار گیرند. از روش آماریKruskal-Wallis با ضریب اطمینان 05/0P< استفاده شد.
وزن بیضه در گروه درمان دو نسبت به گروه های کنترل و درمان یک، کاهش و نکروز لوله های اسپرم ساز و افزایش بافت بینابینی این لوله ها در گروه درمان دو نسبت به دو گروه دیگر افزایش معنی داری را نشان داد. تعداد لوله های سمی نیفر، سلول های لایدیگ، ضخامت لایه ژرمینال اپیتلیوم، ضریب اسپرمیوژنز و شاخص تمایز لوله ای در گروه های درمان یک و دو نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری داشت (05/0P<).
در پی مصرف داروی بوپرنورفین احتمال ناباروری به دلیل کاهش روند اسپرماتوژنز و نکروز لوله های سمی نیفر افزایش می یابد.