بررسی سطح اینترلوکین-6 و سلول های التهابی ریه پس از اجرای یک دوره تمرینات تناوبی شدید و اقامت در محیط هایپوکسی

به نظر می رسد اثر تمرینات ورزشی بر ارتقای عملکرد جسمانی همیشه با تاثیرات مفید بر ارگان های داخلی بدن همراه نیست. تاکنون تاثیر تمرینات تناوبی شدید و هایپوکسی پس از آن، بر پارانشیم ریه بررسی نشده است. هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر هایپوکسی مزمن به دنبال یک دوره تمرین تناوبی شدید بر میزان التهاب ریه بود.
24 سر موش صحرائی نر نژاد ویستار (سن 4 هفته، وزن 4±71 گرم) به صورت تصادفی به 4 گروه تقسیم شدند: کنترل 6 هفته (6=n)، تمرین 6 هفته (6=n)، کنترل 9 هفته (6=n) و گروه تعامل تمرین وهایپوکسی (6=n). برنامه تمرین ورزشی (دویدن بر روی نوارگردان) با سرعت 25 متر بر دقیقه شروع و با سرعت 70 متر بر دقیقه در پایان دوره خاتمه پذیرفت. در هر جلسه تمرین، رت ها به اجرای 10 تکرار دویدن شدید با مراحل استراحت 2 دقیقه ای در بین تکرارها پرداختند و نسبت مرحله کار- استراحت 1 به 2 بود. پس از 6 هفته تمرین تناوبی، رت ها در محیط هایپوکسی قرار داده شدند و به مدت3 هفته در آن جا نگهداری شدند. در پایان، جهت انجام آزمایش های ایمونوهیستوشیمیایی و استریولوژی بافت ریه خارج گردید.
در گروه تمرین 6 هفته و گروه تعامل تمرین و هایپوکسی، میزان بافت لنفوئیدی اطراف برونش و برونشول، جمعیت ماکروفاژ و IL-6 نسبت به گروه کنترل افزایش معنادار نشان داد (05/0p<). همچنین پس از 3 هفته قرارگیری در محیط هایپوکسی حجم فت لنفوئیدی اطراف برونش، جمعیت ماکروفاژ (001/0p<) و IL-6 (198/0p=) نسبت به گروه تمرین 6 هفته افزایش یافت.
به نظر می رسد یک دوره تمرین تناوبی شدید احتمالا می تواند بافت ریه را ملتهب کند. همچنین احتمالا قرارگیری در معرض هایپوکسی مزمن سبب تشدید اثرات التهابی تمرین شدید می شود.