مقایسه آرایش تمرین موازی بر ویژگی های آنتروپومتری، سطوح سرمی IL-15 و شاخص مقاومت به انسولین زنان یائسه

فعالیت های ورزشی نقش مهمی در افزایش توده بدون چربی و ارتقای کیفیت زندگی سالمندان دارد. عضله اسکلتی ازطریق انتشار مایوکاین ها، نقش موثری در رشد عضله و بهبود وضعیت متابولیکی دارد. هدف از مطالعه حاضر مقایسه تاثیر دو آرایش تمرین موازی بر ویژگی های آنتروپومتری، شاخص مقاومت به انسولین (HOMA) و سطوح سرمی IL-15 زنان یائسه می باشد.
تعداد 28 نفر از زنان یائسه (میانگین سن 72/0±25/61 سال، قد 02/0±156 سانتی متر، توده بدنی 09/1±70/71 کیلوگرم و شاخص توده بدنی 52/0±35/28 کیلوگرم بر مجذور قد) به طور تصادفی به 3 گروه تمرین استقامتی + قدرتی (E+S) (9n=)، قدرتی + استقامتی (S+E) (10n=) و کنترل (9n=) تقسیم شدند. برنامه های تمرینی به مدت 8 هفته و 3 روز در هفته انجام شد. برنامه تمرین استقامتی شامل کار بر روی دوچرخه کارسنج (با شدت 60 تا 88درصد MHR) و برنامه تمرین قدرتی شامل چندین تمرین منتخب بالاتنه و پایین تنه (با شدت 40 تا 75درصد 1RM، 8 تا 18 تکرار) بود. توده بدنی، قد، شاخص توده بدن، نسبت دور کمر به دور باسن و سطوحی سرمی IL-15، گلوکز و انسولین قبل و پس از برنامه تمرین اندازه گیری شد. از تحلیل کوواریانس برای تجزیه وتحلیل داده ها استفاده شد.
اختلاف معناداری بین گروه های تمرین موازی با گروه کنترل در مقادیر انسولین (37/0 =P) مشاهده نشد؛ اما اختلاف معنی داری در مقادیر توده بدنی (02/0=(P، شاخص توده بدنی (03/0 =(P، سطح گلوکز ناشتا (001/0 =(P، سطح IL-15 سرمی (04/0P=) و مقاومت به انسولین (028/0 =(P مشاهده شد. اختلافی بین مقادیر فوق در دو گروه تمرین موازی مشاهده نشد.
تمرینات موازی، مجزای از ترتیب آن موجب افزایش فاکتور رشد عضله و بهبود سوخت وساز گلوکز در زنان یائسه می گردد؛ لذا آن ها می توانند از مزایای تمرین موازی با هر آرایشی استفاده نمایند.