مطالعه کیفی تصمیم گیری های زنان در رابطه با جراحی های زیبایی (با رویکرد نظریه مبنایی)

این مقاله با رویکرد نظریه مبنایی به مطالعه کیفی شرایط مداخله گر در تصیم گیری های زنان در رابطه با جراحی زیبایی پرداخته است. در ابتدا با استفاده از تکنیک مصاحبه نیمه ساخت یافته و روش گروه متمرکز با 14 زن ساکن در مشهد که جراحی زیبایی انجام داده اند، از طریق نمونه گیری هدفمند، مصاحبه های عمیق صورت گرفت و پس از تحلیل داده ها براساس مدل پارادایمی اشتروس و کربین، پیوند بین مقولات اصلی و فرعی تحقیق، یرای تایید مدل ساخته شده با 15 نفردیگر مصاحبه عمیق صورت گرفته است. یافته ها نشان می دهد که زنان در پی آگاهی یافتن از امکانات و روش های جدید در جراحی زیبایی، به دنبال اطلاعات بیشتر رفته و پس از بررسی در این مورد و به توصیه ی پزشکان، تصمیم به جراحی زیبایی گرفته اند. در بعضی موارد ایده ی اولیه ی جراحی زیبایی، پس از مراجعه ی آنان به پزشکان به منظوری غیر از جراحی زیبایی، شکل گرفته. تمامی مشارکت کنندگان به تاثیر پذیرفتن از دوستان و آشنایانی که اقدام به جراحی زیبایی نموده اند، اشاره داشته اند. در نتیجه، مدل نظریه ساخته شده، نقش عواملی همچون پیشرفت پزشکی، عاملیت جراحان، الگوپذیری از تجربه ی زنان دیگر را به عنوان عوامل مداخله گری که تصمیم گیری زنان را در انتخاب راهبرد جراحی زیبایی تسهیل می کنند، بسیار تاثیر گذار نشان می دهد.