ارزیابی عملکرد پیاده راه و نقش پذیری آن در جهت جنبش پیاده گستری و آسایش حرکت پیاده در برنامه ریزی شهری (نمونه موردی منطقه 2 تهران)

با گسترش شهرها، به تدریج اولویت دادن به نقش عابر پیاده و فضاهای پیاده محور در شهرها و فضاهای شهری کمرنگ شده و از کیفیت فضاهای باز شهری و پیاده راه‌ها کاسته شده است. پیاده راه‌ها عرصه‌هایی هستند که می‌توانند به عنوان بستر و خاستگاه، نقش محوری در ارتقای سطح تماس‌ها، ارتباطات و تعاملات اجتماعی بین شهروندان ایفا کنند. از این رو در بین برنامه‌ریزان، طراحان شهری و نیز شهروندان پیاده راه از اهمیت خاصی برخوردار می‌باشد. چراکه احداث مسیر ویژه پیاده علاوه بر اینکه در تجدید حیات مراکز شهری نقشی موثر ایفاء می‌کند، با فراهم آوردن تعاملات اجتماعی به شهروندان اجازه می‌دهد در محیطی آرام و بدون خطر حواس خود را کاملا معطوف انتخاب، خرید، خط بصر و یا پیاده روی با آرامش کنند. در نظام شهری ایران نیز با توجه به اینکه قسمتی از سفرهای درون شهری به صورت پیاده انجام میگیرد و اکثر شهرها در بطن شبکه‌های شهری امکانات مناسبی برای ایجاد پیاده راه در خود دارند که متاسفانه به این موضوع توجه چندانی نمی‌کنند و باعث گردیده که برنامه‌ریزی و طراحی شهری در ایران روز به روز از مقیاس‌ها و نیازهای انسان پیاده دور شده و در نتیجه از ارزش‌ها و جاذبه‌های اجتماعی و فرهنگی فضاهای شهری کاسته شود. مسئله اصلی در این پژوهش توجه به سنجش و ارزیابی عملکرد پیاده راه‌های موجود محور صادقیه و فرحزاد می‌باشد که با توجه به جنبش پیاده سازی نسبت به شاخص‌های 5گانه، ویژگی‌های کمی و کیفی پیاده راه‌ها مورد بررسی قرار می گیرند. تا بتوانیم باتوجه به معیارهای کمی و کیفی ویژگی‌های پیاده راه، مناسبترین پیاده راه را انتخاب کنیم.نتایج این تحقیق حاکی از آن است که با توجه به امتیاز شاخص‌ها و تحلیل ضریب همبستگی پیرسون و سطح معناداری آن، پیاده‌راه محور صادقیه دارای بالاترین شاخص‌های 5 گانه پیاده‌راه بوده و بالاترین سطح معناداری نسبت به ویژگی‌های یک پیاده‌راه مناسب را به خود اختصاص داده است