تاثیر گردشگری مذهبی بر کیفیت زندگی و سرمایه اجتماعی خانوارهای روستایی (مطالعه موردی: روستای بردی؛ شهرستان دهلران)

گردشگری مذهبی یک از کهن ترین انواع گردشگری می باشد که از دیرباز مورد توجه بشر واقع شده است و از طریق تغییر در کنش های متقابل میان انسان ‎ها تحولاتی را در کیفیت زندگی و سرمایه های اجتماعی جامعه میزبان ایجاد می کند. این امر به خصوص در نواحی روستایی کشورهای جهان سوم که مراحل اولیه توسعه گردشگری را سپری می کند دارای نمود بیشتری می باشد. بر همین اساس، هدف تحقیق حاضر، بررسی اثرات گردشگری مذهبی بر کیفیت زندگی و سرمایه اجتماعی خانوارهای روستایی در روستای بردی از توابع شهرستان دهلران می باشد. نوع تحقیق کاربردی، روش تحقیق توصیفی و تحلیلی، روش گردآوری اطلاعات کتابخانه ای و میدانی و روش تجزیه و تحلیل اطلاعات به صورت آمار توصیفی و استنباطی (آزمون های فریدمن و ویلکاکسون) صورت گرفته است. جامعه آماری تحقیق، شامل خانوارهای روستای بردی که طبق سرشماری سال 1390، دارای 165 خانوار و 857 نفر جمعیت می باشد، طبق فرمول کوکران تعداد 102 خانوار به عنوان حجم نمونه بهدست آمد. یافته های تحقیق نشان می دهد، گردشگری مذهبی در مولفه کیفیت زندگی در تمامی ابعاد اعم از اجتماعی، زیست محیطی (در حد بالاتر از متوسط) و اقتصادی، کالبدی (در حد متوسط)، بهبود وضعیت کیفیت زندگی خانوارهای روستاهای مورد مطالعه به همراه داشته است، همچنین یافته های تحقیق در ارتباط با مولفه سرمایه اجتماعی نشان می دهد، بعد از گسترش گردشگری مذهبی در بعد مشارکت اجتماعی، شبکه های اجتماعی و انسجام اجتماعی بهبود داشته، اما در بعد اعتماد اجتماعی، بعد از گسترش گردشگری مذهبی از سطح این بعد کاسته شده است.