اثر روش های متفاوت برآورد تبخیر-تعرق مرجع بر محاسبه نمایه شناسایی خشکسالی در چند نمونه اقلیمی ایران

به طور معمول، شدت خشکسالی با نمایه های خشکسالی ارزیابی می گردد. در سال‏های اخیر در بسیاری از مناطق خشک و نیمه خشک از نمایه قدرتمندی به نامنمایه شناسایی خشکسالی (RDI) استفاده شده است. از آنجایی که این نمایه بر مبنای دو متغیر بارش و تبخیر-تعرق مرجع محاسبه می گردد لذا ارزیابی اثرات ناشی از محاسبه ETo با روش های متفاوت بر ویژگی های خشکسالی مسئله ای ضروری می باشد. در این راستا، در این پژوهش از چهار روش رایج محاسبه تبخیر-تعرق مرجع شامل هارگریوز- سامانی، تورنت وایت، بلانی-کریدل و روش FAO (تنها دما) جهت بررسی تاثیرپذیری این نمایه از روش برآورد تبخیر-تعرق مرجع استفاده شده و روش فائو-پنمن-مانتیث نیز به عنوان روش مبنا برای مقایسه تفاوت مقادیر شدت خشکسالی محاسبه شده با چهار روش برآورد تبخیر-تعرق در نظر گرفته شد. ایستگاه های مورد بررسی شامل ایستگاه بندر انزلی که در طبقه بندی گسترش یافته دمارتن در اقلیم بسیار مرطوب معتدل، ایستگاه کرمان که در اقلیم خشک سرد، ایستگاه شهر کرد که در اقلیم نیمه خشک فرا سرد و ایستگاه اهواز که در اقلیم خشک گرم قرار می گیرند می‎باشد. نتایج نشان داد که انتخاب روش های متفاوت محاسبه ETo تاثیر معنی داری در مقادیر شدت نمایه خشکسالی ندارد. با این وجود، در بین روش های مورد استفاده روش فائو-پنمن-مانتیث (تنها دما) و هارگریوز عملکرد بهتری از خود نشان دادند. بر مبنای این یافته ها می توان نتیجه گرفت که RDI نمای های استوار است و مقادیر شدت خشکسالی محاسبه شده با این نمایه، به روش های مختلف محاسبه تبخیر-تعرق بستگی ندارد.