مروری بر روش های تعیین عمر در استانداردسازی مواد منفجره ی نانوسایز

درحال حاضر استفاده از مواد پرانرژی نانوسایز و کامپوزیت های حاوی آن ها در سرجنگی های پیشرفته، پیشرانه های بردبلند و... نتایج قابل توجهی داشته و موجب گردیده تا تولید مواد پرانرژی نانوسایز با توزیع اندازه ذرات باریک به یکی از محورهای اصلی تحقیقات و توسعه در صنایع نظامی کشورهای پیشرفته تبدیل شود. از طرف دیگر، مواد منفجره در طول مدت انبارداری دستخوش تغییرات شده و به تدریج تجزیه و تخریب می شوند، از این رو، هر ماده ی منفجره، دارای طول عمر مفیدی است. هرچند تخریب مواد منفجره عموما بسیار کند و تدریجی روی می دهد اما تعیین مدت زمانی که یک ماده ی منفجره بتواند به صورت ایمن و بدون نگرانی نگهداری و به کارگیری شود، یکی از مسائل مهم در چرخه ی عمر این مواد محسوب می شود. از این رو، با شناخت مکانیسم های معمول در کهولت و تخریب مواد منفجره ی نانوسایز و بهره گیری از روش های استاندارد جهت تخمین طول عمر شیمیایی (انبارداری ایمن) و خدمات دهی آن ها موجب خواهد شد تا انبارش و کاربری این دسته از مواد پرانرژی به درستی مدیریت گردد. این مطالعه رهنمودی برای انتخاب روش مناسب تخمین طول عمر مواد منفجره، از جمله روش های تخمین طول عمر بر مبنای افت وزن توسط تکنیک های آنالیز حرارتی گرماسنجی پیمایش دیفرانسیلی (DSC)، وزن سنجی (TG) و... است تا براساس آن، امکان صحه گذاری عمر مواد منفجره نانوسایز در مرحله ی طراحی، حین تولید و نگهداری آن در چرخه ی عمر محصول فراهم گردد. بررسی های انجام شده نشان می دهد، بعد از اجرای آزمون های کهولت، برای تایید طول عمر مواد منفجره برای مدت کمینه 10 سال، لازم است عدم تغییر در معیار پذیرش ویژگی های حساسیت به ضربه، دما، الکتریسیته ی ساکن در شرایط نگهداری؛ کاهش وزن کمتر از سه درصد وزنی؛ تغییر کمتر از 20 درصد در خواص مکانیکی؛ سازگاری (پایداری) و برخی مشخصات مورد توافق تولیدکنندگان و مشتریان، بررسی و تصدیق گردد.