ظرفیت های مشارکت سیاسی در قرائت از نظریه ی ولایت فقیه

ولایت فقیه به عنوان نظریه ی سیاسی شیعه در عصر غیبت، شاهد قرائت های متعددی برای اداره ی جامعه در زمان های مختلف بوده است. برخی از این قرائت ها مانند قرائت «حسبه» و «ولایت عامه فقی هان» ذیل قرائت نظم غیرمردم سالار قرار می گیرد که به خاطر غلبه ی چارچوبی خاص از قدرت، مشروعیت حکومت را در گرو حاکم قرار داده و سهم محدودی برای مشارکت سیاسی توده ی مردم قائل شده است؛ لذا ظرفیت محدودی برای جلب مشارکت سیاسی حداکثری شهروندان دارد. برخی قرائت های دیگر مانند «ولایت مطلقه فقیه» و «ولایت انتخابی فقیه» ذیل قرائت نظم مردم سالار قرار گرفته و با عنایت به حاضر دیدن مردم در: تاسیس، اداره ی حکومت و نظارت بر حاکمان و کارگزاران ، از ظرفیت های زیادی در جلب مشارکت سیاسی برخوردار هستند. این تحقیق ضمن تبیین مشروعیت تحقق نظریه ی ولایت فقیه ذیل این دو قرائت اساسی، و تمایز این قرائت ها؛ ظرفیت های هر قرائت را بر اساس مبانی و ادله ی آن مورد بررسی قرار می دهد و بر این باور است که: قبض و بسط آزادی ها و مشارکت های سیاسی مردم و نخبگان بیش از آن که برعهده ی قوانین هر نظام یا تصمیم های ولی فقیه باشد، به ظرفیت های آن نظام (مبتنی بر مبانی و ادله ی قرائت از ولایت فقیه) مرتبط است.