بررسی تاثیر روش های استحصال آب باران در استقرار اولیه گیاهان مرتعی در مراتع چاهدر مشهد

کمبود شدید بارندگی و پراکنش نامطلوب آن، تبخیر و تعرق بسیار بالا و قابلیت اندک ظرفیت نگهداری آن در برخی خاک ها از مهمترین چالش های موجود جهت استقرار نهال در عرصه های طبیعی و بیابانی به شمار می رود. هدف از این پژوهش، مقایسه کارایی سه روش ذخیره نزولات جهت استقرار شش گونه گیاه بومی در مراتع چاهدر مشهد است. طرح آزمایشی این پژوهش بلوک های کامل تصادفی خرد شده در زمان و مکان با 2 تیمار و در 3 تکرار بود. تیمار اول روش های ذخیره نزولات شامل کنتور فارو، هلالی آبگیر و چاله های کپه و تیمار دوم شش گونه گیاه مرتعی بومی شامل گونه های علف گندمی بلند، چاودار کوهی، توت روباه، یونجه، اسپرس خراسانی و برگ نقره ای، جهت کشت و مقایسه در عرصه انتخاب شد. ظهور نهال ها و بقاء آن ها در سه زمان مختلف (بهار 1393، پاییز 1393 و بهار 1394) آماربرداری و ثبت گردید. داده ها به وسیله نرم افزار SPSS آنالیز شد. نتایج تجزیه واریانس اختلاف معنی داری را در تیمارهای ذخیره نزولات و بین گونه ها نشان داد. بیشترین میزان زنده مانی در فصل رویش نهایی به ترتیب در گونه های گیاهی اسپرس خراسانی و برگ نقره ای مشاهده شد. چاله های کپه به دلیل درصد رطوبت بالاتر خاک در مقایسه با فارو و هلالی های آبگیر، بیشترین درصد استقرار گیاهان مورد مطالعه را داشت. بر اساس نتایج این تحقیق بهترین شیوه اصلاح مرتع چاهدر کاشت گونه های اسپرس خراسانی و برگ نقره ای در چاله های کپه کاری توصیه می شود.