تحلیل ساختاری خودکارآمدی تصمیم گیری مسیرشغلی بر اطمینان تصمیم گیری مسیرشغلی با میانجی گری مهارت های آمادگی فرصت یابی حرفه ای

هدف پژوهش تحلیل ساختاری تاثیرگذاری مهارت های آمادگی فرصت یابی حرفه ای دانشجویان پزشکی بر روابط بین خودکارآمدی تصمیم گیری مسیرشغلی و اطمینان تصمیم گیری مسیرشغلی بود. جامعه آماری دانشجویان پزشکی کرمان بود که 185 نفر به روش طبقه ای انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از مقیاس های خودکارآمدی تصمیم گیری مسیرشغلی، اطمینان تصمیم گیری مسیرشغلی، آمادگی فرصت یابی حرفه ای استفاده شد. تحلیل معادلات ساختاری با روش حداقل مربعات جزئی انجام پذیرفت مدل اندازه گیری شامل پایایی شاخص ها (ترکیبی و آلفا)، روایی همگرا و واگرا مورد بررسی قرار گرفتند و اصلاحات لازم انجام شد. مدل ساختاری شامل بارهای عاملی، آزمون معناداری و شاخص ضریب تعیین بود که برای بررسی فرضیه ها مورد استفاده قرار گرفتند. یافته ها نشان داد خودکارآمدی تصمیم گیری مسیرشغلی با مهارت های آمادگی فرصت یابی حرفه ای ارتباط مثبت و معنی داری (0.001P<) دارد و مهارت های ریسک پذیری و خوش بینی با اطمینان تصمیم گیری مسیرشغلی ارتباط منفی و معنی داری (0.01P<) دارد اما پشتکار با اطمینان تصمیم گیری مسیرشغلی ارتباط معکوس و معنی داری (0.001P<) دارد و ریسک پذیری نقش میانجی معکوس و پشتکار نقش میانجی مثبت بین خودکارآمدی تصمیم گیری مسیرشغلی با اطمینان تصمیم گیری مسیرشغلی دارند (0.001P<). نتایج نشان می دهد که خودکارآمدی تصمیم گیری مسیرشغلی باعث توسعه مهارت های فرصت یابی حرفه ای شده و انتخاب های مسیرشغلی را سرگشاده می کند و منجر به آفریدن، بازشناختن و بهره ور شدن فرصت جدید و در نهایت پرورش پیشرفت توسعه مسیرشغلی خواهد شد. لذا تجهیز شدن به مهارت های فرصت یابی حرفه ای منجر به سازگاری بیشتر با تغییرات امروزی مسیرشغلی، بهبود شایستگی تصمیم گیری مسیرشغلی و در نهایت توسعه حرفه در زندگی می شود.