آرزوهای سایبورگ

امروزه، هر یک از پیشگویان محبوب ما، نوعی بهشت دیجیتال به ما وعده می‌دهند. در هزاره گذشته توانسته‌ایم خود را از مشکلات زمان و مکان از گرما، سرما، گرسنگی، تشنگی، فاصله فیزیکی، فعالیت بدنی در امتداد مسیری ظاهرا منتهی به پریشانی حواس، رهایی بخشیم. قرار است خودآگاهی جمعی بشر در فراماتریس آینده نزدیک قرار گیرد، یا به جاودانگی سایبورگ برسد، یا اذهان ماشینی خودآگاه آن را به تکامل برسانند. صرف نظر از هر نوع اتفاقی در آینده، قرار است ماهیت فیزیکی واقعی وجودمان به دست فراموشی سپرده شود.
البته، مادامیکه ماهیت خود، یعنی همین آدم خاکی، را به طور کامل حفظ کنیم چنین اتفاقی نخواهد افتاد. اکنون فقط خودمان هستیم که بر صندلی منزل، محل کار یا اتومبیل خود نشسته‌ایم و به گوشی‌های هوشمند و تبلت، خود، آرام ضربه می‌زنیم. لایه‌های توهم و خیال را عقب جلو می‌کنیم و آنچه باقی می‌ماند این است که یک مغز درون خمره5 نیست صرف نظر از نگرانی یا عطش شدید احتمالی ما به این امر- بلکه مغز درون یک بدن است که همانند مغز انسان‌های اولیه شکارچی و گردآورنده، بی‌رحم و همواره مطیع خواسته‌ها و محدودیت‌های این بدن است.