بررسی ارتباط بین BMI و WHR با چابکی و توان عضلانی در دانش آموزان پسر مقطع متوسطه شهر دهدشت

هدف از پژوهش حاضر بررسی ارتباط بین شاخص توده بدن و نسبت محیط دور کمر به محیط لگن با چابکی و توان عضلانی در دانش آموزان پسر مقطع متوسطه شهر دهدشت می باشد.
پژوهش حاضر از نوع مطالعات همبستگی بوده است. جامعه آماری این پژوهش را کلیه دانش آموزان پسر مقطع متوسطه شهر دهدشت شامل می شدند. نمونه آماری این پژوهش شامل90 نفر دانش آموز پسر مقطع متوسطه شهر دهدشت را شامل می شدند، که در مقطع(اول، دوم و سوم) دبیرستان هر کلاس به سه گروه30نفره به طور مساوی تقسیم شدند. برای اندازه گیری محیط کمر، آزمودنی در وضعیت آناتومیکی ایستاده و محیط باریک ترین قسمت کمر با متر نواری اندازه گیری شد. برای اندازه گیری محیط باسن، حداکثر اندازه محیط دور باسن ثبت گردید. برای ارزیابی توان عضلانی از آزمون پرش طول جفتی و برای ارزیابی چابکی از آزمون دوی رفت و برگشت سریع(9×4 متر) با رعایت شرایط استاندارد استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها BMI و WHR بوسیله آمار توصیفی انجام گردید.
بیشترین اندازه قد و وزن را دانش آموزان مقطع سوم متوسطه دارا بودند که به ترتیب (5/177) و (5/67) را شامل می شد. همچنین بیشترین BMI و WHR در دانش آموزان مقطع اول دبیرستان به ترتیب با (22/20) و (81/0) دیده شد. نتایج به دست آمده نشان دهنده این است که سطح معناداری در همه موارد کمتر از (05/0 P ≤) بوده است. رابطه چابکی و BMI، چابکی و WHR معنادار و دارای همبستگی مثبت در همه مقاطع مشاهده گردید. رابطه توان و BMI، توان و WHR نیز در تمام مقاطع معنادار ولی دارای همبستگی منفی مشاهده شد.
بر طبق یافته های پژوهش، افرادی که دارای BMI و WHR پایین تری بودند در آزمون های چابکی و توان موفق تر عمل کردند و می توان بیان کرد که با پایین آمدن این شاخص ها می توان بهبود عملکرد چابکی و توان را پیش بینی کرد.