علم تصویر عمومی؛ نگاهی به کتاب گذر از تاریخ هنر به علم تصویر

پیدایش رسانه های ارتباطی جدید در قرن بیستم، موجب شکل گیری مطالعات تصویری به عنوان رشته ای مستقل شد. تا پیش از آن، «مطالعات تاریخ هنر» تنها رشته آکادمیکی بود که به تصاویر توجه داشت و در رشته های دیگر، صرفا در حکم ابزار به شمار می آمدند. از زمان رنسانس و شکل گیری تاریخ هنر، کلیه تصاویر با معیارهای هنری سنجیده می شدند. مطالعات تصویری، دیگر به دو بخش «تصاویر هنری» و «غیر تصویری» تقسیم نمی شوند؛ بلکه خود تصاویر به جای هنر در کانون توجه قرار می گیرند. مباحث مطالعات تصویری را نباید صرفا در چارچوب رشته ای خاص، همچون تاریخ هنر یا فلسفه گنجاند؛ بلکه برای تحلیل تصاویر، لازم است از امکانات رشته های گوناگون بهره گرفته شود. با طرح این مباحث، این پرسش مطرح شد که آیا تاریخ هنر، خود در حکم یک «علم تصویر عمومی» است؟
سه رویکرد متفاوت برای پاسخ به این پرسش وجود دارد. هانس بلتینگ Hans belting و هرست بردکامپ Horst Bredekamp ازجمله مورخان هنری هستند که به علم تصاویر، توجه دارند. آن ها به این پرسش، پاسخ مثبت می دهند و باور دارند هنر، نسبت به تصاویر در وجه دوم اهمیت قرار دارد. در این رویکرد، تمام تصاویر را می توان با رهیافت تصویری تاریخ هنر بررسی کرد. مدافعان رویکرد دوم افرادی چون گوتفرید بوهم Gottfried Boehm و ویکتور آی. استویکیتا Victor I. Stoichita متخصصان تصویری هستند که به تاریخ هنر توجه می کنند. در این رویکرد همانند رویکرد اول تصاویر، موضوع اصلی تاریخ هنر دانسته می شوند و در پرتو مفهوم تصویر به هنر پرداخته می شود. در رویکرد سوم، مورخان هنری، بخش عمده ای از مباحث علم هنر را بخشی از موضوعات علم تصویر به شمار می آورند و باور دارند بررسی و مطالعه تصاویر در حقیقت پرداختن به مباحث تاریخ هنر است. ولفگانگ کمپ Wolfgang Kemp ازجمله مدافعان این رویکرد است.