زیر زمین نیمه تاریک تخیل

رمان شاهزاده خانومی در مترو برای گروه سنی « د» و « ه» نوشته شده است و نگاه واقع گرای راوی را در برخورد با شخصیت مادر با نگاه تخیلی اش، هنگام مواجهه با تنهایی و مشکلات شخصی ، قابل قبول و باورپذیر می کند، هرچند گاهی منطبق بر سن وسال گروه های « د» و « ه» نیست. گویی، نویسنده واقع گرایی اثر در فصل های ابتدایی و انتهایی رمان را (که به مراتب ماهرانه تر و جذاب تر روایت شده اند) برای درگیرکردن خواننده کافی ندانسته است و با نقب زدن به جهانی غیرواقع و زیرزمینی (راهرو و زیرزمین نیمه تاریک اتاقک ایستگاه مترو) به چاشنی تخیل توام با رمز و رازی کودکانه و تاحدودی تصنعی متوسل می شود. شاید اگر نویسنده از وسوسه کلیشه های موجود در بازار داستان نویسی برای کودک و نوجوان دورتر می شد، می توانست به جهان بیرون از خانه راوی مثلا محیط مدرسه و رفت و آمدها با همکلاسی ها و از آن مهم تر، مواجهه با پدر همیشه غایب در سال های دورمانده از خانه، نزدیک تر شود و خرده داستان های بیشتری دراختیار گیرد.