اندازه گیری ترس از حرکت یا آسیب مجدد، قبل و بعد از انجام آزمون های عملکردی در بیماران با نقص رباط صلیبی قدامی

مقدمه و اهداف یکی از شایع ترین آسیب های ورزشی، پارگی رباط صلیبی قدامی است. علی رغم صرف هزینه های بسیار برای جراحی بازسازی این رباط همچنان نرخ بازگشت به سطح پیش از آسیب در میان این بیماران پایین است. یکی از موانع بازگشت به سطح پیش از آسیب، ترس از حرکت یا آسیب مجدد (کینزیوفوبیا) در این بیماران است. هدف مطالعه ی حاضر، اندازه گیری کینزیوفوبیا قبل و بعد از انجام آزمون های عملکردی در بیماران با نقص رباط صلیبی قدامی و مقایسه آن با افراد سالم است.
مواد و روش ها مطالعه ی پیش رو تحلیلی- مقطعی بر روی 16 بیمار مبتلا به پارگی کامل رباط صلیبی قدامی که مدت زمان سپری شده از آسیب آنها بین 3ماه تا 2سال بود و تحت مداوای فیزیوتراپی قرار گرفته بودند و 16 فرد سالم انجام شد. شاخص های قرینگی نمره آزمون های عملکردی پرش متقاطع، زمان پرش شش متر و نمره های کینزیوفوبیا جمع آوری شدند. بیماران (16n=) به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند، یک گروه (8n=) پیش از انجام آزمون های عملکردی، «گروه یک»، و یک گروه (8n=) پس از انجام آزمون های عملکردی، «گروه دو». شرکت کنندگان تحقیق حاضر، پرسش نامه مقیاس ترس از حرکت تمپا (TSK-17) را دریافت و تکمیل کردند. از پرسش نامه TSK-17 برای سنجش کینزیوفوبیا استفاده شد. آزمون تحلیل واریانس جهت مقایسه TSK-17 و سایر اندازه های بالینی بین گروه ها انجام شد.
یافته ها مقایسه ی سطح کینزیوفوبیا بین «گروه یک» و «گروه دو» تفاوت معناداری را نشان داد (004/0p=). در عین حال سطح کینزیوفوبیای گروه سالم با «گروه دو» تفاوت آماری معناداری نداشت. نمره آزمون های عملکردی بین سه گروه تفاوت معنا داری نداشت. همچنین سطح فعالیت و زمان سپری شده از آسیب بین دو گروه بیماران تفاوت معناداری نداشت.
نتیجه گیری باتوجه به یافته ها، می توان گفت انجام آزمون های عملکردی توسط بیماران با نقص رباط صلیبی قدامی می تواند در کاهش میزان کینزیوفوبیا به عنوان یک مانع مهم برای بازگشت به سطح پیش از آسیب موثر باشد. به نظر می رسد این کاهش نتیجه آگاهی بیشتر بیمار از وضعیت عملکردی و توانایی های خویش باشد.