تاثیر چرای دام بر شاخص های سطح خاک با استفاده از روش LFA (مطالعه موردی: مراتع دونا، حوزه آبخیز سیاه بیشه)

جهت اعمال مدیریت علمی و صحیح بر اکوسیستم های مرتعی داشتن اطلاعاتی از اکوسیستم به عنوان شاخص های سلامت و کارکرد اکوسیستم مورد نیاز است. هدف از این تحقیق، تاثیر چرا بر شاخص های سطحی خاک و ویژگی های عملکردی مرتع با استفاده از روش تحلیل عملکرد چشم انداز (LFA) است. بدین منظور، تحقیق حاضر در دو منطقه قرق و خارج از قرق مراتع دونا حوزه آبخیز سیاه بیشه انجام شد. نمونه برداری به صورت سیستماتیک با استقرار 3 ترانسکت 100 متری به فاصله 100 متر از هم مستقر گردید و روی هر ترانسکت تعداد 10 پلات یک مترمربعی به فواصل 10 متر از یکدیگر قرار داه شد. جهت مقایسه شاخص های سه گانه پایداری، نفوذپذیری و چرخه عناصر غذایی در دو منطقه قرق و خارج از قرق از آزمون t مستقل استفاده شد. نتایج نشان داد که بین تمامی شاخص های سطح خاک به جز پوشش سطح خاک، طوقه گیاهان چندساله، پوشش تاجی درختان و درختچه ها، ناهمواری سطحی و نوع و شدت فرسایش اختلاف معنی داری در سطح پنج درصد وجود دارد (05/0P<). بدین ترتیب بین سه شاخص عملکردی مرتع در دو منطقه مذکور اختلاف معنی داری وجود دارد.