دانش بومی و سنت های محلی در تولید و مدیریت محصولات شیری دام گوسفندی مطالعه موردی: روستای تاکر- شهرستان نور)

دانش بومی هر سرزمین چگونگی فهم و نگرش مردم به جهان بوده که نتیجه سال ها تجربه نیاکان در بهره برداری بهینه از منابع پیرامون انسان ها را نشان می دهد. پافشاری بر انتقال فناوری و بی توجهی به دانش بومی نه تنها باعث تخریب رابطه انسان با محیط وی شده است که موجبات بروز خلل در برنامه های توسعه پایدار را نیز فراهم آورده است. این تحقیق با مرور بخشی از دانش بومی منطقه بر سنت های محلی در تولید و مدیریت فرآورده های شیر دام های گوسفندی مردم روستای تاکر از توابع بخش بلده، شهرستان نور تاکید می نماید. روش مطالعاتی این تحقیق بر مبنای روش های پیمایشی است که جهت تولید اطلاعات از روش های کیفی مشاهده مستقیم، مشاهده مشارکتی و مصاحبه سازمان یافته با گروه های هدف استفاده شده است. نتایج این تحقیق شامل تحلیل دانش بومی گله داران در مدیریت دام و شناخت ابعاد مختلف دانش بومی در فرآوری و تقسیم مشتقات شیری در قالب تعاونی سنتی «عیارگیری» و «شاخوپی» است. بر اساس نتایج این تحقیق می توان بیان نمود که گله داران در روستای مورد مطالعه، جهت مدیریت دام و فرآوری شیر آن ها، سازمان اجتماعی را بر اساس آداب ورسوم محلی شکل داده اند. این سازمان نوعی سرمایه اجتماعی برای بهره برداران محسوب می شود. درنهایت می توان بیان نمود پایداری اقتصادی معیشتی بهره برداران در این منطقه وابسته به پایداری و تقویت انسجام و سرمایه اجتماعی در شبکه بهره برداران مرتع است.