تاثیر 12 هفته تمرینات مقاومتی بر بیان ژن MTNR1B در پانکراس و سطوح انسولین و گلوکز رت های دیابتی نوع 2

دیابت نوع 2 یک بیماری چند علتی است، ولی اخیرا مشخص شده است که ژن MTNR1B با میزان ابتلا به دیابت نوع2 مرتبط است و افزایش بیان آن خطر دیابت نوع 2 را افزایش می دهد. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر12 هفته تمرینات مقاومتی بر بیان ژن MTNR1B و گلوکز و انسولین ناشتا در رت های نر ویستار مبتلا به دیابت نوع 2 است.
پژوهش حاضر از نوع بنیادی و روش آن تجربی می باشد. در این مطالعه از 30 سر رت نر نژاد ویستار با محدوده وزنی 20±220گرم استفاده شد. در طول دوره در شرایط استاندارد یعنی دمای 3±22سانتی گراد و رطوبت 45درصد و دوره های 12 ساعته متوالی نور و تاریکی نگهداری شدند. رت ها به سه گروه کنترل سالم، کنترل دیابتی و کنترل دیابتی با تمرینات مقاومتی تقسیم شدند. القای دیابت از طریق محلول نیکوتین آمید و STZ انجام شد و برنامه تمرینی مقاومتی به مدت 12 هفته به تعداد 5 جلسه در هفته در قالب 3 دوره با 6 تکرار در دوره انجام گرفت. همه رت ها 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی تشریح شدند.
برنامه تمرینی به کاهش معنی دار سطوح گلوکز ناشتا در گروه دیابتی مقاومتی نسبت به گروه دیابتی کنترل منجر شد (05/0>p). بر خلاف گلوکز، 12 هفته تمرین ورزشی به افزایش معنی دار سطوح سرمی انسولین نسبت به مقادیر آن در قبل از اعمال تمرینات مقاومتی در گروه تمرینی دیابتی منجر شد (05/0>p). از طرفی، اجرای تمرینات مقاومتی بیان ژن MTNR1B را به میزان 93 درصد نسبت به گروه کنترل دیابتی کاهش داد (05/0>p).
نتایج این مطالعه نشان دادکه دوازده هفته ورزش مقاومتی به افزایش معنی دار انسولین سرم، کاهش معنی دار گلوکز خون و کاهش معنی دار بیان ژن MTNR1B در بافت پانکراس نسبت به گروه کنترل دیابتی منجر می شود