برهان لطف در امامت

از جمله مهم ترین مباحث و اختلاف های بین تشیع و دیگر مذاهب، مسئله ضرورت عقلی وجود امام معصوم بر اساس برهان لطف است. منشا انکار وجوب لطف بر خداوند و لطف بودن امام، خلط بین لطف مقرب مقسمی و لطف مقرب قسمی است که در ذهن برخی ایجاد اشکال کرده است. در این نوشتار، با مراجعه به کلام علما معنای مورد نظر آنان از لطف، لطف بودن امام و وجوب لطف بررسی شده و آن چه در این مقاله به دست آمده، این است که ایمان و عمل مردم به لطف بستگی دارد و امامت نیز از مصادیق و یا مقدمه لطف به شمار می رود. همچنین غیبت امام یا پیامبر در گذشته نیز بوده است و فرقی بین امام غایب و حاضر نیست. امام غایب هم فواید مختلفی دارد؛ از جمله علم به حفظ شریعت و این که اعتقاد به وجود او، از ارکان ایمان است.
وجوب لطف بر خداوند هم به معنای این است که ذات خداوند و صفات کمالی خداوند، مقتضی وجوب است، نه این که کسی بر خداوند واجب کرده باشد و دلیل این وجوب نیز حکمت وجود، کرم و لزوم تناقض در صفات است.