نقد جماعت گرایی بر لیبرالیسم و ارزیابی آن از منظر ریچارد رورتی

مکتب جماعت گرایی یکی از منتقدان اصلی نظریه اخلاقی سیاسی لیبرالیسم به شمار می آید. طبق نظر بنیان گذاران این مکتب، لیبرالیسم تصویری از هویت انسان را پیش فرض می گیرد که حق پیوندهای جمعی در آن ادا نمی شود. لیبرالیسم با تاکید نادرست بر اولویت عدالت از منظری فردگرایانه، تکالیف دگرخواهانه و تعهدات جمعی به ارث رسیده از سنت و تاریخ را، که نقشی قوام بخش در هویت فرد ایفا می کنند، نادیده می گیرد و به غلبه شخصیت هایی میان مایه، خودخواه، و بیگانه با ارزش های جمعی دامن می زند. در این مقاله می کوشم این انتقادها را به اختصار شرح دهم و سپس از منظر یکی از مدافعان لیبرالیسم، یعنی ریچارد رورتی، آن ها را پاسخ دهم. رورتی این سخن جماعت گرایان را می پذیرد که اجتماع نقشی قوام بخش در شکل گیری هویت فرد ایفا می کند، اما نقدهای آنان را بر قطب پراگماتیستی لیبرالیسم معاصر وارد نمی داند و می کوشد نشان دهد لیبرالیسم سیاسی سده بیستم، که بهترین صورت بندی خود را در آثار جان دیویی و جان رالز پیدا می کند، به دلیل سازگاری با تاریخ گرایی و قوم مداری، برخلاف لیبرالیسم فلسفی فیلسوفان روشنگری، از انتقادهای جماعت گرایان مصون است.